Çatalkaya Bulutlar ile Kapandý mý?
30 Temmuz 2009 22:31 / 3081 kez okundu!
Körfezin Ýzmir’e doðru kasis yaptýðý bir nokta civarýndadýr Çatalkaya ve körfeze hakim bir görüntünün iktidar sahibidir. Ýzmirli için bir bakýma da meteoroloji kulesidir. Bir iþarettir, bir simgedir bilinmeyenden gelen ve biz Ýzmirli fanileri aydýnlatan…
Çocukluðum Çatalkaya’yý gözlemekle geçerdi hep. Çünkü tepesinde engin aydýnlýkla dolu pýrýl pýrýl gökyüzü benim için, dýþarýya çýkmak ve sabahtan akþama kadar eve girmeksizin Ýzmir turu yapmakla eþ anlamlýydý.
- Anne dýþarýya çýkacak mýyýz?
- Olmaz oðlum Çatalkaya sisli ve üstüne bulut yýðýlýyor, yaðmur var demek.
Benim için doðanýn kilidi ve anahtarý ancak Çatalkaya olmuþtu çocukluk dönemim boyunca. Günümü nasýl planlamamý öðreten Çatalkaya ise çocukluðumun batýsýndaydý ve ben bir Ýzmirli olarak, her Ýzmirli gibi gözlerimi batýya dikmeyi Çatalkaya sayesinde öðrendim. Batýnýn üstünde bulutlar dolaþtýðýnda ise günün hareketsiz geçtiðini de Çatalkaya sayesinde öðrendim. Þimdi çocukluðumun doðusundan daha da doðuda, Ýzmir dýþýnda yaþýyorum ve Çatalkaya’yý arýyor gözlerim. Güneþin devrilirken batýdan, hediye ettiði, o bir bütünlükten fýþkýran iki silueti arýyorum. Gözlerim yine batýda fakat batýyý ben göremiyorum.
Ýzmirli için muzip ve antropomorfik (insan biçimli) bir anlamý vardý bu tepelerin. Ýzmirli kiþiselleþtirmiþ ve erotikleþtirmiþti bu tepeleri kendi dünyasýnda. Ergenliðimin kahvehanelerinde, Brigitte Bardott tepeleri denirdi hep, yüzlerde iç çekiþli bir gülümseme ile, zaten Çatalkaya’nýn tarihte de kaderi kadýn zerafeti ve estetiði ile tanýmlanýrmýþ hep. Mesela antik dönemdeki ismi ise Afrodit tepeleriymiþ. Çatalkaya çocukluðumun batýsýndaydý ve ben çocukluðumun doðusundan daha doðusunda, çocukluðumun batýsýný özlüyor ve gözlüyorum. Burada yaðmurlar var ama bir daðýn tepesinden seslenmiyor bize. Bilinmeyen artýk haber vermiyor kendinden ve bilinmeyen bastýrýyor üstümüze, kuþatýyor bizi kararan gökyüzü gibi. Ýnsanlar ise duruma alýþýk, bilinmeyene teslim ve sorgusuz yetiþkinliðimin doðusunda.
Balkanlardan gelen soðuk hava kütlesini göðüsleyen tepelerden uzak, kendi soðukluðundaki bozkýrlardayým þimdi. Yetiþkinliðimin doðusunda, rutin sükunet ve toplumdan soyutlanmýþ muhafazakarlýðýmda, çocukluðumun batýsýndaki gündelik deðiþim ve coþkuyu arýyor gözlerim.
Hoþ ben o zaman da muhafazakardým ama deðiþim vardý etrafýmda öbek öbek ve ben hüküm verebiliyordum. Þimdi ise deðiþimsizliðin ortasýnda hükümsüz kaldým yetiþkinliðimin doðusunda.
Anladým ki, deðiþim ve coþku çeþitliliðin hediyesidir, bir yansýma ve bir paylaþým gibi biz insanoðluna. Çatalkaya sabah rüzgarýnda kekik, akþam serinliðinde deniz kokardý bulutlardan çardaðýnda. Büyük aðaçlardan çam kuþatmasý korurdu dutlarý, çýnarlarý ve aralarýnda yüzlerce çeþit irili ufaklý bitki. Maki orada kucaklardý gözlerimizi daðý kaplayan yeþilliði ile. Fakat yetiþkinliðimin doðusunda arsýz otlarýn tekdüzeliði yazýn sararmýþ tepeleri ile nefes alabildiðim tek yer batýyý gözleyen gözlerim. Ben batýyý göremiyorum.
Velhasýl Ýzmirliler, batý mý acaba kendisini göstermiyor, yoksa Çatalkaya’yý bulutlar mý kapladý yine.
Mehmet Fatih Doðrucan
Temmuz 2009, Uþak
