İzmir’deki yakın çevreme bakıyorum yirmi beş, otuz kişiden sadece bir iki kişi hariç tamamı AK Parti düşmanı olmuş. Tuhaf bir durum. Normalinde farklı görüşlerde bir karışım olması gerekirdi. Ama burada büyük bir dönüşüm olmuş. Onlara göre de düşmanlık iyi bir şey değildir ama kendi düşmanlıklarının kökeni bilim sevgisine dayanmaktadır. Onların ana argümanı düşman olduklarının cehaletidir. Ve bilincin cahillerle mücadelesi söz konusudur. Bu görmek istedikleri ideal pozisyondur ama gerçekliği yok. Çünkü insanlar bilinçlenerek devrim yapmazlar, kendilerini de değiştiremezler. Aksine bilinç insanları pasifize ederek içe dönmesini sağlar. Dolayısı ile kanaatimce bu kesimi daha çok harekete geçiren şey içgüdülerdir. Fransız ihtilalinde de buna benzer pozisyonlar doğmuştur. Dolayısı ile güçlü argümanlarla tartışmak yerine cahil olarak niteledikleri kesimlerin en zayıf çıktılarını faş etmeye bayılırlar. Doğu oryantalizminde imam, Batı oryantalizminde rahip figürü baş kahramandır. Oysa verimli bir tartışma açmak istiyorsan rakiplerinin güçlü argümanlarını muhatap alman gerekir. Yaşayanlarla olduğu kadar ölmüş olanlarla da tartışılabilir. E. Burke ya da J. Locke’u muhatap al. A. Smith ya da Katolik ordusunda savaşmış Montaigne’i yada günümüz düşünürlerinden McIntyre’ı muhatap al. Ya da Türkiye’de de muhafazakâr, liberal siyasetin önemli entelektüelleri var, onları muhatap al ki verimli bir tartışma olabilsin.

Hiç ayrılmamak
Boşuna çaba
Bir gün ayrılacakmış gibi sevmeli insan

Notre Dame denilince çoğumuzun aklına Victor Hugo`nun meşhur "Notre Dame'ın Kamburu" romanı gelir. Müzikalini bir kez orjinal dilinden izleme fırsatı yakalamıştım. Şarkıları kadar danslarıyla da hafızaya kazınan mükemmel müzikal. 

Kral çıplak. Hem de çırılçıplak. Bunu Kılıçdaroğlu biliyor. İmamoğlu da biliyor. CHP'nin her düzeydeki yöneticisi hatta seçmeni de biliyor. Millet ittifakı partileri de biliyor, Cumhur ittifakı partileri ve bunlara oy verenler de biliyor. Eli kalem ya da klavye tutan ve 'hayır öyle değildir' diyen çığırtkanlar da biliyor. Dahası en alt düzeyinden en üst düzeyine kadar  seçimi yürüten kurullar da biliyor. O halde 'hayır öyle değildir böyledir' diye yapılan tartışma tiyatrosu neden yapılıyor?