KORKU; MARTILARIN GÖLGESİ
24 Eylül 2007 03:55 / 1278 kez okundu!
İnciraltı'nda koştuğum günler nasıl da geçmişde kaldı. Mevsimin en güzel sütlü mısırını orada yerdik. Derin balık sohbetlerinin ertesinde hem de. Şöyle denizin içine kurulur, hafif esintinin bizi sarıp sarmasını bekleyerek muska böreğine ateşli bir ısır
Evler? İşte onlar hep ürkek, korku dolu. Yaşayan bedenler hissetmese bile uyumuyor ahşap. Gelmekte olanın farkında. Adım adım yaklaşıyor kıyısına asfalt. İşte bak ezip gittiler, hatta unuttular bile. Oysa daha dün otların arasında dans ediyordu kelebek. Özenle büyütmüştü onu kokulu sedef.
Bu martılar aynı mı? Aralarında fısıldaşıp duranlar kimi konuşurlar gün boyu? Geceleri nerede uyurlar? Üşürler mi acaba? Ada martıları gelse sever mi bizim kıyıları? Balıklar gagaların ucundayken kaçıp kurtulduğu oltanın balıkçısı görürse, bıyıklarını titrete titrete, eskilerden kalma Rumca şarkıyı mırıldanır mı bıkıp usanmadan. Kolay mı aşkı geride bırakmak? Adı ilk!... Kandırmaca olmasın!...
Vali Konağı'nın köşesinden sıyrılıp geçti yine tramvay. Çatapatlar, maytaplar kimbilir kimlerden kalma? Neşe içinde kaçışırken çocuklar, gölgeler sığınıverdi İtalyan bahçesine. Cemo'nun evi viran. Tanımadan ayırdılar dünyadan. Kiremitleri çatladı. Leylekler bile gelmiyor bak. Sobasını yakmazdı, acımasın yeter ki bahar. Kapısının hemen dibinde ihtiyar, gün görmüş bir soyluydu saksıdan taşan sardunya. Onun açtığı pembe şimdilerde kimbilir hangi çapkının şarkısı, hangi kitabın, yastığın altına saklandı kaçamak bakışlar için?...
Deniz taşıyor adı cilve kız. Korkma dedem yakar kandilleri. Köşedeki kıraathane onun. Dizine kadar çaya batmış bak. Nefesi bile yasemin kokuyor. Çarçabuk dönmeli, mantı hazırlayacak yüzbaşı gelene kadar. Mutfak dediğin una batmalı. Soğanlar yere karabiber bir yana.
İffet Diler
