Je suis Hrant
17 Ocak 2015 14:16 / 966 kez okundu!
Ellerimiz yakalarýnda. Dava’n “divan”a kalmayacak. Hesabý sorulacak elbet. Dünya alem de biliyor ki; güvercinlere düþman olanlar bugün artýk çocuklara da kýyýyorlar Hrant.
Sevgili Arkadaþým Hrant!
Sana bu mektubu ben diyeyim ki Dîyarbekir’den, Amed’den yazýyorum. Sen istersen Dikranagerd olarak kabul et.
Hani 2003 Kasým’ýnda geldiðinde belediyenin salonundaki panel sonrasý; ben, sen, bir de ortak dostumuz, arkadaþýmýz Ragýp Duran; kitleden kaçarak bir taksiye atlayýp akþam alacasýnda Balýkçýlarbaþýnda araçtan inip Margos Ustanýn kavlince Gavur Mahallesine kývrýlarak, yüzlerce yýllýk Diyarbekir Ermenilerinin mekâný Surp Giragos Kilisesine gelmiþtik ya!
Sana bu satýrlarý yazarken o günü flu bir film þeridi gibi yeniden hatýrladým…
Kilisenin sokak kapýsýnýn tam üzerindeki tabelanýn yarýsý pas tutmuþ ve mavisi hayli solmuþ, pas tutan kahverengimsi parçasý düþtü düþecek gibi bazalt taþ duvarda asýlý levhanýn dibindeki demir kapýyý aralayýp girmiþtik içeri. Ýçeri doðru açýlan kapýnýn bir parçasý arkadan koca bir çengelle sürgülüydü.
Hani þarký diyordu ya!
“Vardým baktým demir kapý sürgülü
Siyah saçlar sýrmayýnan örgülü
Benim yarim anasýndan görgülü
Nedir Allah nedir bunun çaresi
Sende hançer bende yürek yaresi…”
Aynen öyleydi. Girdik içeri. Sonbahar hüznü çökmüþtü avluya. Kilisenin ikinci katýna çýkan merdiven basamaklarýnýn yaný baþýndaki aðacýn solgun ve sararmýþ yapraklarý yeri silme kaplamýþtý. Ne anasýndan görgülü sýrma saçlý kýzlar, ne de bize yarenlik edecek erkekler! Kimsecikler yoktu kilisenin avlusunda.
Geriye kalan hançer ve yürek yarasýydý sanki…
Anto Dayý kendirden oturma yeri olan, gürgen aðacýndan Diyarbekir usülü kürsüsünde oturmuþ siyah þalvarýnýn eteðine boca ettiði kehribar rengi tütünüyle haþýr neþir sarma sigarasý ile uðraþýyordu.
Bizi görünce kalktý yerinden. Merhabalaþtýk. Tanýdý seni. Gözünün içi parladý. Sen yine de kendini tanýtarak sordun. Güldü ve seni tanýdýðýný bir daha vurguladý.
Yýkýk ve harap kiliseye girdik. Damý çökmüþ orta yeri toprak ve moloz yýðýnlarýyla dolu, deve hörgücüne dönmüþtü eski ve kadim kilise. Anto Dayý, bir ritüel gibi þalvarýnýn uçkur baðýna baðladýðý anahtarlýðý eline alýp þangýrdatarak açmýþtý kapýyý. Hâlbuki artýk her yerinden rahatlýkla girilebiliyordu kiliseye.
Ýkiniz; senle Anto, duvar diplerine çömelmiþ eski zaman derviþleri gibi bir köþede diz dize oturmuþ. Fýsýr, fýsýr Ermenice konuþmuþtunuz.
Benle Ragýp sizi rahatsýz etmemek için gözlerimizle kararlaþtýrýp sizi rahat býrakarak uzak durmuþtuk. Epey konuþmuþtunuz. Sohbetinizi bitirip tekrar bir araya geldiðimizde akþam alacasýnda çok farkedilmese de aðladýðýný fark etmiþtik benle Ragýp!
“Gençlik yýllarýmda, devrimcilik yýllarýmda defalarca geldim, bu kilise bana ve arkadaþlarýma çok ev sahipliði yaptý” demiþtin bana ve Ragýp’a…
Ve þimdi kilisenin avlusunda! O sonbahar günü sen buralardayken onlar burada olmayan bir dolu insan, bugün yeniden þenlenen, imar edilen dostun Anto ile sohbet edip lafladýðýn kilisende senin için de mumlar yakýp ruhunu þad edip seni anýyorlar.
Mektubun iyisi; derdini kelamýnca anlatan okunduðunda kafa yormayan, bir daha, bir daha okunmasý istenendir.
Bu sebeple iyisi mi biz Kürtlerin kelamýnca “ez benî” deyip, lafý kývamýnda býrakarak fazla da uzatmýyayým Hrant…
Ülkenin hâli; demeye de dilim varmýyor ama býraktýðýndan daha iyi deðil! Çözüm dedikleri mesele hâla çözümsüz olaraktan hâli pür melalini koruyor.
Senin katleden katiller, tetkçiler, azmettiriciler, katledildiðin için ellerini ovuþturanlar hâla “dava”yý sürüncemede býraktýrmakla meþguller.
Ellerimiz yakalarýnda. Dava’n “divan”a kalmayacak. Hesabý sorulacak elbet. Dünya alem de biliyor ki; güvercinlere düþman olanlar bugün artýk çocuklara da kýyýyorlar Hrant.
Topraðýnda rahat uyu arkadaþým.
Bildiðin bütün dillerde ama önce benim dilimde; Ez Hrant’im kekê can…
Þeyhmus DÝKEN
17.01.2015, Diyarbekir
