Tozlu Ellerimdeymiş Tadı - Gülçin Tunca

01 Aralık 2007 04:56 / 2039 kez okundu!

 

İnsanoğlu mutluluğu hep hor kullanıyormuş. Hep şikâyetçi hep bıkkınmış. Bir gün melekler mutluluğu saklamaya karar vermişler; "Saklayalım zor bulsunlar, zor buldukları için belki kıymetini bilirler."diyerek başlamışlar tartışmaya "nereye saklayalım" diye.

Bu öyküyü okuduğumda, çocukluğun coşkulu mutluluklarının, hayatın yaşanmışlıkları ve
kayıplarıyla katılaştığını aslında hiç unutulmadığını düşündüm, kendi çocukluğumu anımsadım.



Acıdır ki, gün geçtikçe canlandırmakta zorlandığım babamın hayali, bisikletimi getirdiği kırklı yaşlardaki gülümsemesi gözümde canlanır, kocaman olur.



Kışın parlak güneşli bir cumartesi sabahı, hayallerimi getirmişti babacığım kapıya.
Mutluluğun bir şekerde, küçük bir kiremit parçasıyla oynanan sek sekte, yakan topta veya saklambaçta fazlasıyla yakalandığı çocukluğumda, sevinçten uykularımı hediye etmiştim kırmızı bisikletime.



Özgürlüğün kısıtlı olduğu çocukluğa sonsuz özgürlük getirmişti. Bisikletimle gezerken rüzgar beni kovalıyor, yollar kurdele gibi çekiliyordu tekerleklerin altından.



Bulutlardan hızlıydım; benden habersiz kuşlarla yarışmaktaydım. Yokuşlarda hiç yorulmadım inişin keyfini bildiğimden, mahallenin oğlanlarının da hayranlığını kazanmıştım üstelik.



Pencereden uzatılan salçalı ekmekteki saf mutluluğun tadını hissedecek miyim diye bazen bir dilim ekmeğe salça sürer otururum. Salçanın da ekmeğin de tadı aynı; aynı da hani tozlu ellerimi şortuma silip de tutmadım ki ekmeği; bir taş üzerine oturmadım ki arkadaşlarımla... Terliğimin arasından uzanan parmaklarım tozlu değildi ve dizlerimde kabuk tutmuş sıyrıklar yoktu. Oyuna tekrar başlamak için acelem mi vardı?



Ve... Şarkıların dediği gibi “daha henüz kimse ölmemişken” değil miydi?



Mazim kadar uzak aşina bakışları, siyah beyaz albümlere saklamışım ara sıra bakmak için.



Mutlulukları artık çocuk coşkunluğunda yaşayamadan, bir daha geri gelmeyeceğini bile bile çocukluğun özlemini şiirlerde anlatmışım kendimce;



Dolaştım sokaklarında İzmir’in

Göz yaşlarım avuçlarımda

Çocukluğumun sokaklarında

Kaldırımlarda iz aradım kendimden

Oysa boşuna

Sonbahar yaprakları altında, ayaklarımın

Yürüdüm yürüdüm...

Bir beste duydum uzaklardan

Bana yadigar

Adımmış anılardan...



23/11/2007

Gülçin Tunca


 

Bu yazıyı Facebook'ta paylaşabilirsiniz+:
Facebook'ta paylaş
0
Yorumlar
Uyarı

Yorum yazabilmek için üye olmalı ve oturum açmalısınız.

Eğer sitemize üye değilseniz buraya tıklayarak hemen üye olabilirsiniz.

Eğer üye iseniz oturum açmak için buraya tıklayın.