Çocuk da yaparým kariyer de
24 Mayýs 2008 20:28 / 1621 kez okundu!
Merhaba, ben Yonca Buðdaycý. 39 yaþýndayým. Saint Benoit Lisesi'nden sonra Marmara Üniversitesi Ýþletme Fakültesi'nden mezun oldum. Reklam yazarlýðý ile baþlayan iþ serüvenim 17 yýldýr aralýksýz hýzlý bir tempo ile sürüyor. Halen Cadbury Kent þirketinde i
Ýþ yaþamýmdan hamilelik ve doðum sonrasý dahil olmak üzere sadece 4,5 ay kopabildim. Ýþleri daha da rayýna koyma, güçlü iþ kadýný olma motivasyonlarý altýnda son ana kadar karným iki metre dýþarýda çalýþmaya devam ettim. Doðum sonrasý dönem ise tüm tatil haklarýmla birlikte yine yoðun motivasyonlar altýnda 4.ay da bitti. Bunlarý yazarken kimseye haksýzlýk etmek istemiyorum çünkü “motivasyon” larla motive olmak benim seçimimdi. Burada yeni anne adaylarýna nacizhane bir öneride bulunabilirim ancak; kanuni haklarýnýzý mümkün olduðu kadar kullanýn. Bunu hem miniklerinizle daha fazla beraber olmak için, hem de kendinizi fiziken ve ruhsal olarak rehabilite etmek için yapýn.
“Çocuk da yaptým kariyer de”
Komik çeliþkiler var:
Çocuk; yaptým demekle bitmiyor, süresiz baðýmlýlýk –aþkýn, tutkunun, özün olduðu yer. Bence Reenkarnasyonumuz.
Kariyer (fransýzca kökenli :meslek , uzmanlýk), hertürlü kalabalýðýn, huylunun huysuzun, egolarýn, paranýn, teknolojinin, hýrsýn, terin olduðu yer- geçim kaynaðýmýz, yetilerimize göre edindiðimiz sýfatlarýmýz ve bir gün bitiyor.
Ama bitinceye kadar günlük yaþantýmýzýn çok büyük bir alanýný “kendini mesai saatleri içinde sýkýþtýrmaksýzýn “ kaplýyor. Profesyonel çalýþma hayatýna ekonomik özgürlük, kimseye muhtaç olmama durumu, geleceði garantileme çabasý vb bakabileceðimiz gibi insanýn kendini yetiþtirdiði alanda söyleyecek sözünün, kaldýracak taþýnýn olmasý, yediðini, içtiðini, dünyadan aldýklarýný bir þekilde yerine koyma biçimi olarak da bakabiliriz.
Yaþamýn bu standartlarý oluþturan bölümünde, attýðýmýz her olumlu adýmla birilerinin hayatýna dokunuyoruz. Birbirimizi bu alanda etkiliyoruz.
Sözün özü kendi anakaramýzda “bir insan yetiþtirmek” projesi ne kadar anlamlýysa, iþ hayatýmýzda emeðimizin doðru bir þekilde daha iyi bir gelecek için aktarýlmasý da bir o kadar önemli bana göre.
Ýþ, günümü daha verimli geçirmemi saðlýyor ve eskiden çoook eskiden ne kadar boþ zamaným varmýþ ve amaçsýz harcanmýþ diye hayýflanýyorum.
Örneðin:Daha az uyuyor (ort:5,5 saat) uyku süremin kalitesi için çaba harcýyorum.
Artýk bizi terkeden bakýcýlarýn ardýndan sinir krizleri GEÇÝRMÝYORUM. 6 yýlda ilk 3 yýl çift bakýcý olmak üzere 12 bakýcý deðiþtirdikten sonra “bedbaht“ olma hallerini baþka okazyonlarda kullanmaya karar verdim. Buradan sevgili eþime böyle düþünmemi saðladýðý için teþekkür etmek istiyorum.
Ayrýca bakýcýlarýmýzý, çocuklarým onlara daha fazla sevgi gösteriyorlar diye KISKANMIYORUM.
Doktorumuz annelerin bu tip hisler duyabileceðini söylediðinde suçüstü yakalanmýþ gibi kýpkýrmýzý kesilmiþtim.
Tüm bu profesyonel açýklamalarýn veya itiraflarýn arasýnda iþle kariyer arasýnda kalbime batanlar aklýmý çalanlar bölümünü de bundan böyle bu sayfalarda tüm içtenliðimle paylaþmak isterim.
Kýzlarýmýn ilklerini, yakalanabilmiþse kasetlerden seyretmek, yakalanamamýþsa eskimiþ haberler olarak dinlemek canýmý acýtýyor.
Onlarýn “Sen zaten gelemezdin herhalde...“ diye baþlayan cümleleri de...
Neredeyse tüm haftayý göremeden geçirip Cumartesilerimizi, genel bir ÖC ALMA , tepki gösterme günü olarak ve kýsa zamanda hem otorite, hem köle hem özlemiþ hem özlenmiþ bir anne kaosuyla yaþamayý sevmiyorum.
Yorgun olmaktan ve/veya hep yorgun olarak algýlanmaktan hoþlanmýyorum.
Hala bakýcýlarýmýzý anlýk olarak kýskandýðým oluyor.
Son olarak, iki andan ve bu anlardan kendime çýkardýðým dersten bahsederek bu yazýyý bitirmek istiyorum;
Kýzlarýmla ne zaman baþbaþa kalsak oyunlar, sohbetler, faaliyetlerin sonunda kendi dünyalarýna çekildikleri ve gerçekten bunu talep ettikleri bir zaman mutlaka geliyor.
Evlenmeden önce babamýn iþ yolculuðunda olduðu bir gece, ben kendimce anneme karþý özveride bulunarak o gece arkadaþlarýmla program yapmadým ve o gururla eve geldim. Annem ise hazýrlanmýþ, giyinmiþ evden çýkmak üzereydi.
Ýþ, kendi çevremiz ve çocuklarýmýz. Tek söyleyebileceðim bu dengenin kiþiye özel olduðu gerçeði.
Mümkünse kendi özel alanýnýzý yaratýn.
Ve koþullarýnýz uyuyorsa “çocuk ta yapýn, kariyer de, keyif de”.
Sevgiyle kalýn.
Yonca Buðdaycý
25 Mayýs 2008
