Çakaralmaz
12 Nisan 2012 13:22 / 3712 kez okundu!
Ýþte büyük gün gelmiþti. Gözlerini açtý, hala deðiþen birþey yoktu; hala yaþlý bir adamdý. Ellerine baktý; buruþmuþ, kahverengi lekelerle dolu elleri titriyordu. Bir gün bu yaþta olacaðýný hiç aklýna getirmemiþti. En kötüsü de sevdiklerinin bir bir ölmesiydi. Zaten eþini kaybettiðimden beri daha bir duygusal olmuþtu.
Güçlükle doðruldu, her zaman gördüðü o kabusu, bu gece de görmüþtü.
Karanlýðýn içerisinden sanki korku filminden çýkmýþçasýna binlerce kolsuz, parmaksýz, boynu kýrýlmýþ, gözü çýkarýlmýþ, vücudunda sayýsýz yara olan, üzerleri kanlý kadýn ve erkek, topallayarak üzerine doðru geliyordu. Bu grubun en önünde temiz çehresi ile genç bir çocuk vardý.
“Yakýnda yanýmýza geleceksin, en azýndan üzgün olduðunu söyle” dedi genç çocuk.
“Asla!”
Tüfeðini doðrulttu, namlunun ucundan daha önce hiç kimsenin görmediði kadar koyu, zifir kadar karanlýk bir mürekkep fýþkýrmaya baþladý. Sesler uzaklaþmaya, insanlar ise yavaþ yavaþ mürekkep içerisinde boðulmaya baþladýlar. Bomboþ, sessiz, rahatsýz edici bir karanlýk kaplamýþtý heryeri.
Delirmemeliydi, hazýrlanmalýydý. Saat yaklaþýyordu. Yataðýndan kalktý. Zorlukla tuvalete girdi, kusmak istedi ama bu duygu ona yabancýydý; kusamadý. Kapýsýný açýp, biraz temiz hava almak için balkona çýktý.
Bugün büyük gündü ve kara haber, yaþadýðý sitede çoktan yayýlmýþtý. O'nu gören komþularý, perdenin arkasýndan bakýyorlardý. Aslýnda daha çok ne yapacak diye gözetliyorlardý.
Zaten ya akbaba gibi deþmek için kara haber beklerlerdi ya da dedikodu yaparlardý. Sinirlendi, hiçkimsenin bir boktan anladýðý yoktu. Elini yumruk yapýp, kendisini gözetleyen komþularýna doðru;
“Ben daha ölmedim!” diye baðýrdý.
Yaþlý bir adamýn meydan okumasýyla yankýlandý sokak. Doðru, yaþlanmýþtý ama daha ölmemiþti. Zaten yaþamasý için dua eden hala binlerce insan vardý.
Bazen gittiði yerlerde kendisine laf atarlardý. Elini sýkmayanlara da alýþmýþtý ama en son gittiði restaurantta yemek verilmemesi artýk bardaðý taþýran son damla olmuþtu. Ah zamanýnda bunu yapacaklardý ki, o zaman gösterirdi dünyanýn kaç bucak olduðunu.
“Hiç kimsede saygý kalmamýþ, ne yaþýma ne bana hürmet eden var” diye düþündü.
Ýþinin daha bitmediðini herkese gösterme zamaný gelmiþti, hazýrlanmalýydý.
Geriye döndüðünde, rüyasýnda gördüðü genç çocuðu komidinin üzerinde otururken buldu. Torunundan bile küçük bir çocuktu, taþ çatlasýn 16-17 yaþýndaydý. Yere deðmeyen ayaklarýný sallarken, yüzüne doðru bakýyordu.
Susmalýydý ama dayanamadý.
“Yine mi sen geldin? Sen gerçek deðilsin! Defol git!”
Hiçbir þey demedi genç çocuk, sadece gülümsedi. Hayali yavaþ yavaþ solmaya baþladý ve sonunda kayboldu.
Yardýmcýsý, O'nun bu kendi kendine konuþan haline alýþmýþtý. Ýþine geri döndü.
Zaten bu saçma sapan rüyalar ve halüsünasyonlar yüzünden uzun zamandýr caný hayli sýkýldý. Öfkeyle kenardaki masaya bir tekme attý. Üzerindeki gazete, gözlük, fýrçalar ve palet yere savruldu.
Bu arada yardýmcýsý takým elbisesini hazýrlamýþtý. Özenle giyindi, korumasý da birazdan gelirdi. Ýþte böyle, ayný eski günlerdeki gibiydi.
Gardrobun kapaðýný kapattý. Kapaðýnýn üzerindeki aynada, yine O'nu gördü.
Görmezden gelirse, çocuðun gideceðini düþünüyordu. Çocuk, yaþlý adamýn arkasýnda sessizce dolaþmaya devam etti. O tarafa doðru bakmýyordu bile ama çocuk evin içerisinde kendisini bir gölge gibi izliyordu.
.jpg)
Yardýmcýsýna baktý, yardýmcýnýn çocuk falan gördüðü yoktu, telaþla bavulu kapatmaya uðraþýyordu.
Korumasý nihayet kapýnýn ziline bastý. Beklenen an gelmiþti. Koruma, bavulu yardýmcýnýn elinden alýp bagaja doðru yerleþtirmeye baþlarken;
“Araç hazýr Paþam” dedi.
Son bir kere aynada kendisine ve dolayýsýyla yanýndaki çocuða baktý.
“Delirmemi daha çok beklerler” diye düþündü. Peþini býrakmayan neydi böyle?
Kafasýný çevirdi ve kapýya yöneldi.
Çocuk, son bir kez; “Bugün mahkemede piþman olduðunu söyle onlara” diye seslendi. “Belki biraz huzur bulursun sen de...”
Durakladý.
‘Yine olsa yine yapardým Erdal, git artýk baþýmdan” dedi...
Fatih BALTAÞ
11.04.2012
Çizim: Firuz Kutal
Son Güncelleme Tarihi: 14 Nisan 2012 11:26
