|
hurkus
|
Cem Boyner Afrika’da avladığı buffaloları neden doldurtuyor?
Can alan spor olur mu?
Hedefi, öldürmek olan bir spor türü olabilir mi?
Sporuna avcılık yapan insanları nasıl tanıyıp, değerlendirebiliriz?
Bir de doğa yok ediliyor diyorlar.. doğa yok edilmiyor, katlediliyor düpedüz!
Av sporları da bunun bir parçası!
Somut hiçbir ihtiyacı olmadığı halde, sırf zevk için, heyecan için hayvan canı almanın hangi manası vardır?
Sportif kültür içinde nasıl bir yeri olabilir öldürmenin?
Salı günkü Hürriyet’te çıkan bir haber (doğruysa şayet) büyük bir hayalkırıklığı yarattı bende. YDH sırasında bir daha avlanmayacağını söyleyen Cem Boyner, Afrika’da üç Afrika buffalosu öldürmüş, iki tanesini Türkiye’ye getirerek, içlerini doldurması için Anadolu Kavağı’ndaki bir ustaya vermiş.
Avcılar, öldürdükleri hayvanları neden doldurtup saklarlar merak ederim.
Hayvanların kurşun delikli bedenlerini evlerinin bir köşesine koyup, baktıkça öldürme ânını hatırlamak için mi?
Ufuk Güldemir’in bir beyaz ayı öldürdüğü ânı anlattığı yazısı vardır –aradan yıllar geçtiği halde hâlâ anlayamadığım- yüreğimi dağlayan: “Karla kan birbirine acıyla karışıyor. Kar ve kan bu kadar mı yakışırmış birbirine? Kızıl kar yağar mı hiç? Ayı ölünce kızıl kar yağıyor ey sevgili okur… Aleg’le beraber ayıyı yüzerken balık kokan bu muhteşem hayvanı okşuyorum. Ellerimi etlerine sürüyorum. Yağını kokluyorum. Kokusunu içime çekiyorum. Ya bir gören olsa ayıyı kokladığımı? Avcı niye avlar bu kadar muhteşem bir hayvanı? İyi soru… Ama iyi bir cevap da var: Bir tek çirkinleri mi avlayacağız?”
Ne cevap ama!
Hayvanın sıkıştırıldığını hissettiği anki ölüm korkusu ve dehşeti, kaçarken attığı her adımda titreyen postu, ölürken çektiği acılar, hiç canını yakmaz mı avcıların?
Cem Boyner’e inanmıştım ben, artık avlanmayacağını söylediğinde. Ama biraz araştırınca gördüm ki, Ekim 2009’da da Beypazarı’ndaki geyik avına katılmış. (Beypazarı Gündem, 14 Ekim 2009)
Hem çevreci olduğunu iddia etmek, hem doğayı sevmek hem de doğadan can almak.. nasıl bir psikoloji bu?
Avcılık çağı binlerce yıl geride kalmadı mı?
Bilgi çağındayız, ama avlıyoruz hâlâ.. zevkine, sporuna da olsa. Tanımını çok beğendiğimiz ve her fırsatta savunduğumuz bilgi çağının içeriği, doğa felsefesine, doğa kültürüne yönelik yeni bilgilerle donatılmadıkça; sportif avcılık denen saçmalık, bilgi çağı içinde tarihe gömülmedikçe, bilgi çağı ruhsuz bir çağdır.
Bilgisayarın başından kalkıp, tüfeğe sarılıp can almak, bu çağın ruhuna uyuyor mu?
Artık öldürmeyin abiler!
İzinli de olsa, ruhsatlı da olsa.. can almak can almaktır çünkü.
Telesiyej/Taraf
|
Sitemizde yayınlanan yazılar, yazarlarını bağlar.
