|
hurkus
|
Masallarda bütün çocukların ya da bir başka kötü niyetli bir büyücü tarafından bilinmeyen bir yere götürüldüğü anlatılır.
Çocuklar yok olunca o köye veya kasabaya hüzün çöker. Kimsenin yüzü gülmez, kahkaha sesi duyulmaz. Hiçbir ailenin yarına dönük heyecanı ve ümidi kalmaz.
Sonra masal kahramanı çocukları götürüldükleri yerde bulur ve kurtarır.
Böylece yeniden neşeli, ümitli günler başlar.
Çocukların ve gençlerin bulunmadığı bir toplum, gerçekten feri sönmüş bir organizma gibidir.
Onlar enerjileri, deneyimsizlikleri, heyecanları ile bilinmeyen yarınların habercileridir. Onlar değişimin icracıları, yeninin simgeleridir.
Çocukların ve gençlerin ezici çoğunluğa sahip oldukları bir toplumda, bütün bunları yaşayarak hissetmekteyiz.
Bir Şeker veya Ramazan bayramının arifesinde, ı düşünürken şu soruya da cevap aramak durumundayız:
Bir özdeyişe göre anlamına da gelirmiş.
Yaşlanmanın en somut göstergesi de, birden ailenizin en büyüğü olarak kendinizi bulmanız değil midir? "Dün" kadar yakın geçmişte mahallenin delikanlısı olarak bilinenlerin, belleri bükülmüş iki büklüm emekli dedeler olduğunu görünce şaşırmaz mısınız?
Fellini diye anlatmaz mı bunu?
Ya da yı dinlerken dizelerine takılmaz mısınız?
Yaklaşan bir bayrama daha girmek üzereyken, sade bireyler olarak değil toplumca da yaşlıların eksikliğini hissetmiyor muyuz?
Hani Konfiçyus, demiş ya.
nın içeriği de bunun gibi olmalı. Sadece kelimesi yetmemeli yaşlıyı anlatmaya...
ve gençlerin sahip olabilecekleri şeyler için onlarla yarışmak yerine, onlara doğruyu ve akıl ile vicdanın yolunu gösteren...
Siyasetin çözüm üretmek, demokratik değişim sürecini devam ettirmek, toplumun beklentilerini merkeze yansıtmak gibi işlevleri olduğunu hatırlattıkları zaman, diye kimsenin düşünmeyeceği yaşlılarımız adeta kalmadı.
Cumhurbaşkanlığına, başbakanlığa kadar yükselmiş ve artık ü geride bırakmış olmaları gereken yaşlılarımızın, demelerini bekliyoruz.
yı bile olarak gören, yazılı hafızası olmayan, geçmişi tam olarak bilmedikleri için aynı hataları sürekli tekrarlayan, akıl yerine duyguyu ön planda tutan, öfkeyi sevginin yerine geçirebilen çocukların ve gençlerin çoğunlukta bulunduğu bir toplumda, ın özlemini siz de duymuyor musunuz?
Bırakın toplumu ve siyaseti.
Yitirdiğiniz babalarınızın, annelerinizin, dedelerinizin, ninelerinizin yaşadıkları dönemlerde sizi nasıl koruduklarını, kolladıklarını ve sevgiye doyurduklarını unuttunuz mu?
28.09.2008
|
Sitemizde yayınlanan yazılar, yazarlarını bağlar.
