|
hurkus
|
Yine aynı türcülük, yine aynı insan önceliği...
İnsanın ve doğanın en gizli ve en tehlikeli ideolojisi: insana ya da doğaya öncelik tanımak.
Pratikte ise tabii ki insana öncelik tanımak!
Onulmaz bir idrak hastalığı gibi.
En klasik ifadesiyle “Bu kadar aç ve zavallı insan varken, hayvanlara yardım edilir mi?” teranesi.
Sabah Günaydın’ın ‘Yakından Kumanda’ köşesinde: “Bu; hayvan severliğimizin, insan severliğin önüne geçtiği ibret anlarından biriydi...” deniliyor.
Bu cümleleri icap ettiren konu: Gani Rüzgâr Savata’nın yönettiği Saddam’ın Askerleri adlı filmde, bir kamyonun arkasında sürüklenen “AT”la ilgili olarak hayvanseverlerden gelen tepkiler ve ağır eleştiriler.
Yakından Kumanda’nın yazarı, hayvanseverlerin tepkilerini, bir atın film icabı iple bağlandığı bir kamyonun arkasından sürüklenmesine kızmalarını anlamamış pek: Aynı sahnede kamyonun diğer yanına bağlanan ve tıpkı at gibi yerde sürüklenen insanın medyada konu edilmemesine tepki gösteriyor. Ama burada iradenin kimin elinde olduğunu da ıskalıyor galiba.
Atın kendisini sürüklerken, insanı da sürüklediğini mi sanıyor? İnsan her durumda hayvana göre kendini koruyabilen –canı acıyorsa bunu dillendirebilen- konuşabilen, isyan edebilen bir canlı nihayetinde.
At öyle mi?
Arabanın arkasında sürüklenen her kimse, onun kendi kararının sonucu bu.
Ata sormuşlar mı, kamyonun arkasına bağlayıp sürükleyeceğiz seni ne dersin demişler mi?
Neleri tartışıyoruz yavu?
Artık, şu idrakte bulunmalıyız; ne insanın kurtuluşu doğanın kurtuluşundan ayrılabilir, ne de doğanın kurtuluşu, insanın kurtuluşundan.
Entelektüel süreçlerimiz içinde bu ayrımın ezberini bozarak, aslında insanın doğanın bir parçası olduğunu, diğer tüm canlılarla da aynı töze sahip olduğunu, aynı tehdit altında bulunduğunu ve yine aynı güzellikler içinde yaşayabileceğini idrak etmemiz gerekmiyor mu artık?
Bu tek taraflı ve maskülen egemenlik ideolojisini, çocuklara ve gençlere artık aktarmayalım derim ben ya, yine siz bilirsiniz!
Taraf
02.09.2008
|
Sitemizde yayınlanan yazılar, yazarlarını bağlar.
