Dönen Ev
24 Ekim 2014 14:49 / 1581 kez okundu!
Paul Klee’nin 1921 yýlýnda yaptýðý, ‘’Revolving House’’ adlý tablosu en sevdiðim tablo dersem, diðer Klee tablolarýna haksýzlýk etmiþ olurum. Bazý sanat eserlerinde, hayatýmýza dair parçalar bulunca, onlarý kendi eserimiz gibi sahipleniriz. Klee’nin bu tablosu, benim için öyle bir anlam taþýmaktadýr.
Ýnsan, bir parça geçmiþ, en taze bellek zamanlarýnda hafýzasýna istemeye istemeye kazýdýðý görüntüler ve sözcükler, bir yapýyý korumak için kendinden çaldýklarý ve asla yerine koyamayacaklarýndan ortaya çýkan, bocalamalarýn toplamýdýr. Bir bütünken bir taneye dönüþmek, dönmek, dönmek ve o sarmalýn içerisinden kurtulamamak. Çýkýp da birisinin:
- Hey çocuk, öðreneceðin daha o kadar þey var ki, sen sabýrlý olmaya bak, demesini beklemek.
Öðrenme, iþte bu bekleyiþ sürecinde baþlýyor. Kimsenin, senin istediðin cümleleri kurmadýðýný anladýðýnda bir zaman sonra bunu da kabulleniyorsun.
Birçok silüette, sözcüklerin sakilliði ve ucuzluðuna þahitlik etmenin, seni yorduðunu biliyorum. Her kabulleniþ yeni bir keþfin baþlangýcý, bunu da anlýyorsun. O küçük evde ne hikayeler yaþadýn. Her bir adýmýnda kainata, kendine, baþkasýna dair yeni sýrlar keþfettin. Senin yansýman, bir baþkasýnýn nefretini kýrmaya ve yýkmaya yetmedi. Yetmezdi de, sen ne peygamber ne de bir azizdin. Buna raðmen, sen baþkasýnýn nefretini üstlendin. Baþkasýnýn yerine acý çektin, baþkasýnýn mutsuzluðunu kendi mutsuzluðuna çevirdin, onun yerine aðladýn. Görüntüne bakarak, baþkalarý senin büyüdüðünü düþünmezken, gözlerin seni ele verecekti. O kadar çok gözyaþý döktün ki, vücudunda yaþlanmaya baþlayan ilk yer, gözlerin oldu. Biliyorum, kimse yanýnda olmadý, kimse sýrtýný sývazlamadý. Bu yüzden sýrtýnda ki kambur ve aðrýlarý anlýyorum. Kaybettim, sakýn deme! Sen büyük bir þeyi baþardýn. Ýçinde birbirine karþý savaþan, dargýn olan bütün yönlerini, barýþý saðlayarak, huzura erdirdin. Senin bugüne karþý gerçekleþtirdiðin en büyük savaþ, nefrete karþý verdiðin savaþtý. O küçük sarý eve gelen her misafir, nefretini sana býrakýrken, sen hepsini sevgiye çevirmeyi öðrendin. Güzel ve iyi þeylerin kalýcý olabilmesi için insanlar büyük bedeller öder, sende hepsini ödedin. Ruhunu çürümeye terk ederken, ektiklerinden habersizdin. Bu evrende yaptýðýn her dönüþ, kendineydi. Sen, herkes olmanýn yolunu seçmedin. Sakýn hayatýnýn hep mutsuzluk içinde geçeceðini düþünüp, ümitsizliðe kapýlma. Bunca yolu boþuna katletmedin. Ýnsan, sonu gelmeden de iyileþebilir. Bu süre, bu sürekli dönüþ, bu hayatýn öðrenme kýsmýndan biridir sadece.
Þimdi istediðin cümleleri sana kuran birini buldun: koþ ve aynaya bak!
Herkesi ve her þeye dair anlamlarý öðrenmeye baþladýðýn o eve, teþekkür et çocuk!..
Nilden ERSOY
18.10.2014
