Rüzgâr ve soğuktan kaçılıp kahvelere sığınılan zamanlarda...
14 Şubat 2014 20:10 / 4789 kez okundu!
“Rüzgâr ve soğuktan kaçılıp kahvelere sığınılan zamanlarda, nedense herkes uzakta bıraktığı kentlerinin uzun kışlarını anlatırdı. Kar bastırınca yeryüzünde bir başına kalmış gibi görünen Doğu’dan uğultulu bozkırların uzandığı Orta Anadolu’ya, beyazlar giyinmiş kayın ormanlarını ardına alan Karadeniz’den ışığını bulutların ardına gizleyen Akdeniz’e kadar ülkenin dört bir yanındaki kentlerin yazı özleyen hikâyeleri, kendi eski, ışıklı yazlarını özlemeye mahkum edilmiş olan İnciraltı’nda buluşurdu.
O hikâyelerin içinde hayatın döndüğü tek bir caddesi olan kasabadan bozma kentler olduğu gibi, tekdüze dünyaları ansızın patlayan turizm ya da sanayi sağanağının altında varlığına yabancılaşarak dönüşmüş kentler de vardı. O hikâyelerin içinde uçsuz bucaksız bozkırların, erişilmez dağların, geçilmez nehirlerin çevrelerine ördüğü görünmez duvarları yırtarak seslerini dünyaya duyurmayı isteyen çocuklar vardı. O hikâyelerin içinde büyükanneler, amcalar, halalar, teyzeler, kuzenlerle paylaşılan bayram sofraları, akşamları gidilen çay bahçeleri, annelerin özenle paketleyip yola çıkacak çocuklarının valizlerine tıkıştırdığı yiyecek paketleri, hayata verdikleri emek yüzlerinden okunan babaların sanki ayıp bir şey yapıyormuş gibi onlara bir köşede gizlice uzattığı para zarfları ve daima gizlenen gözyaşlarıyla birlikte kelimelere dökmenin mümkün olmadığı ince bir sızı vardı. O hikâyeler, İnciraltı’ndaki kıyı kahvelerinde yollarımızın kesiştiği balıkçıların, küçük toprak sahiplerinin, kahvecilerin, geçici işçilerin geçmiş zaman hikâyeleriyle şaşırtıcı biçimde aynı hüznü paylaşıyordu.”
Emel KAYIN
Emel KAYIN
Kentin Kıyısında ve İçinde Olmak: İnciraltı, Heyamola Yayınları, İstanbul, 2011, s.68-69
__._,_.___
Son Güncelleme Tarihi: 18 Şubat 2014 13:10
Bu yazıyı Facebook'ta paylaşabilirsiniz+:
0
Diğer Emel KAYIN Yazıları
