Ölüm evrensel ama hesap kiþisel
28 Eylül 2012 13:43 / 2118 kez okundu!
Bir arkadaþýmý yitirdim. Onun eski fotoðraflarýna baktým, bir albüm hazýrladým. Ýçim yandý... Not aldým. Eski þiirlerimden yeni duygular damýttým. Kendimden kopya çekip kendime yazýldým. Hangisi yeniydi hangisi eski anlayamadým. Zaten eskileri de sanki onun için yeni yazmýþtým.
Ýbrahim Akar sonsuzluða aktý gitti yanýbaþýmýzdan. Engelleyemedik. Ölümün ardýndan korku satýrlarým oldu, bencillik dizelerim. En azýndan þimdilik hala ölüm evrensel ama hesabý çok kiþisel.
Güle güle Ýbrahim. Seni terk ettik. Tüm acýmýz, korkumuz ondan çünkü emin deðiliz; bir emin olabilsek, kim öldü, kim yaþayan?
Kim öldü kim yaþayan
Ýbrahim Akar dediler
Akmaya öyle baþladýk
En dalgalý günlerde dalgalandýk ama aktýk
Aklýmýzda hep ayný resim
Ütopyan gözlerinde yazýlýydý: Herkes için adalet!
Henüz hastalýklar bizim deðildi
Saðýný solunu sobeledin
bir ayaðýn hep öte çaðda
Þimdi biz hastalýklarýn
Dostlarýn arasýndaydýk
Meðer adaletin terazisinde bir çiçek açmýþ
Bozulmuþ denge
Dengelemek Ýbo'ya düþmüþ
Bilmiyorduk, mutluyduk
Sonsuzluða inanandýk
Ha bir eksik, ha bir fazla, aynýydýk
Diyorsun ki
Eksik olan benim þimdi, sonsuzluk geride kalan
Bu tarihte sen vardýn Ýbo
Belki yok olan bizlerdik
Birbirini yok eden
Ötekini yok sayan
Dününü anlamayan
Bugününü yaþayamayan
Yarýný yaratamayan
Kendi yaraný anlatýrken bir kuþaðýn yarasýna dokunabilmekti gücün
Geçmiþi karanfilliydin
Geleceðin çiçekten
Çayýn yarým kaldý, yazýn yarým kaldý, gülüþün yarým
Ütopyan, ütopya hala.
Belki de, yarým býraktýklarýmýzdýr zaman
Gelip geçiyor insanlar bu dünyadan öylesine
Kimsenin kimseye borcu kalmamýþ deniyor
Sana borçlu kaldýk Ýbrahim
Bu, ne yazýk ki yaþadýðýmýza iþaret
Ey sonsuzluk yolcusu
Kendini özgürce yargýladýn sen
En cesurumuzdun
En aðýr cezayý kendine verdin
Arkadaþlarýný baðýþladýn
Kimimiz unutmuþtu gülümsemeyi, sen unutmadýn
Sonsuzluða karýþtýn
Unutturdun borcumuzu, bize zaman tanýdýn
O kurþun geçirmez yýllardan kalan
Kötü teyelli delik bedenlerimize
Çýplak olduðumuzu fýsýldadýn
Çoluk çocuða karýþtýk biz
Saðý solu belli insanlar olduk þimdi
Çocuk yanýmýzý sana saklamýþtýk
Ey dünyayý bir kez ziyaret eden ermiþ
Onurlu geldin, öyle gittin
Birbirimizin gözünde kahraman kaldýk
Düþümüzdü oysa: dünyanýn gereksinimi olmasýn kahramanlara
Bir körün bir þeye aniden çarpýp
Yuvarlanmasýna tanýk olmuþ gibiyim
Tanýk olmuþ gibiyim yaþlýlarýn yan yanayken
Birbirine “çocuklar!” demesi kadar gülüþlü ve acýklý bir öyküye
Yýllarca anlatýldý efsaneleri
Ýki vaha arasýnda gördükleri dünya
Sýrat köprüsünde geri çekilenlerin
Bir ekmek kýrýntýsýna secdeleyecek denli çocuktular
Sevincin kepenksiz kuyumcularý
Aklýn kusurlarýný kabullendiler
Tarihe üzgün bir çentikler þimdi
Düþün sonsuz uçurumuna son dal
Cehennem yazýna testili gölgeliktiler
Ve üç ev ötenin açlýðýna uyuyamayacak denli bizden
Kan Kalesi Cengi'ne çocukça baðlý
Zemheri ayýna bir tas çorba ocakta
Düþün sonsuz uçurumuna son daldý
Umut arada bir yitirilmek içindi
Çok soru sordu, çoðunu doðru sordu, acýyý aþka yordu
Yaþam belki yaþamýn falýna bakmaktý
Son yolculuða 5 gün varmýþ meðerse
Kimse bilmiyordu
Son fotoðrafýnda zafer iþareti yaptý
Ne de olsa masala inanan çaðdayýz hala
Ama tutup ölerek masala "mesela" dedi
"herkesin söylencesi kendine"
Bir dostun yanýndaydý, gözünde herkes
Ötekinin penceresinden dünyaya bakabilendi
Umutlarýný mayýn tarlasýna ekendi
Korkarak yürüdü hep katýrlarýn ardýndan
Korkunun insaný insan ettiðini öðrendi
Tam gizini paylaþacakken dünyayla
Bastýðý umutla hayatý gülümsedi
Dedi, unutmayýn, ölüm var!
Kendiyle ve hayatla eðlenebilendi
En olmadýk kýlýklarda dedi ki
Ey güzel insanlar
Baþkasýna býrakmayýn kendinizle dalga geçmeyi
Kendiniz basýn tuzu kendi yaranýza
Senden alacaðýmýz güç belki de budur
Bu tarihte sen de vardýn
O tarih ki yeniden sürülmeye aday
Adaylar herkesin yaný baþýnda
Bir birimizin süresi doldu
Düþten düþe geçtik yorulduk
Artýk kendimizi bile kandýramýyoruz
Yaþama ve ölüme hep teðet geçtik
Belki biz öldük sensin yaþýyan
Ý. MISIRLIOÐLU
26 Eylül 2008 Ýstanbul
