|
ALEV YILMAZ
|
Þu Giden Aþký Çevirir misiniz? 
Tam ortasýnda fýrladým yerimden. Kulaðý yýrtarcasýna çalýyordu kapýnýn zili. Üstüme sabahlýðýmý geçirdim, koþarak indim merdivenleri, yüreðim aðzýmda, nefesim kesilerek seslendim: Kim O?
Elinde saman rengi büyük bir kutu ile duran adamýn suratýna baktým. Saçým, baþým darmadaðýn. Gözlerimden alev çýkýyor olmalýydý, uzattýðý evraðý sinir içinde imzaladým. Daha önceki deneyimlerinden biliyormuþ, erken saatte kapýyý çok çalmazsa, duymayacakmýþým. Kaðýt býrakýp giderse, bana eziyet olacakmýþ, gidip almak zorunda kalacakmýþým. Teþekkür ederim ama muhteþem bir rüyanýn en heyecanlý yerinde gelinmez ki! Zaten git, kargo yollamak isteyenleri dolaþ, kutularý topla, en son bana gel. Benim kapýma, karganýn henüz kahvaltýsýný etmediði saatlerde dayanma. Erken uyandýrýlmaktan nefret ederim. Daha kötüsü rüyayý kaçýrýyorum. Adam gidecek, yakalayamazsam ben sonra seni yakalarým, baþýna gelecekleri düþün. Bu cümleleri söylemek istedim ama tahmin edersiniz ki sustum.
Kim bilir ne gereksiz bir evrak çýkacak içinden? Gidip hemen uyusam yetiþirim düþüncesiyle, koliyi kolumun altýna sýkýþtýrýp, merdivenleri indiðim hýzla çýktým. Baþucuma býraktým kutuyu, yastýða gömdüm baþýmý, uyumak istiyorum. Mümkünse rüyama kaldýðým yerden devam etmem lazým.
Ýçimden koyunlar, kuzular, yýldýzlar, bulutlar sayýyorum. Kaça kadar saysam olmuyor. Ýçimi kemiriyor, kutudan ne çýkacak diye meraklý düþünceler beynimin kývrýmlarý arasýnda dolaþýyor. Of ya of! Kalkýp oturdum, hýrsla açtým, baþka bir kutu daha çýktý. 1 Nisan þakasý gibi! Onu da açtým, bir sürü resim ve fotokopiler var.
Sahaf bir arkadaþýmdan rica ettiðim eski resimler ve isimsiz mektuplar gelmiþ. Tarihin sararmýþ sayfalarýndan kalan, kim olduklarý, kime yazýldýklarý bilinmeyen, ünsüz mektuplar ve resimler. Kocaman, büyük aþklarýn, dostluklarýn þahidi resimler. Geçmiþin sessiz ama çok þey anlatan tanýklarý. Eskiye bu kadar özlem duymaya baþlayýnca, acaba yaþlanmaya baþladýðýnýn da iþareti olur mu bunlar?
Dünya kurulduðundan beri var olan bu duygu, yani aþk, hiçbirimizin yakasýný býrakmayacak. Benim yakama gelince, o býraksa, ben yine tutarým. Aþka aþýk kalacaðým, aþkla yaþama tutunacaðým. Birine ait olmayý seçtiðimde, onu tercih edecek yüreðim yine, aþkýn kadýný olacaðým.
Daðýttým konuyu, neyse! Merakýmý giderip, tekrar yattým. Gel uyku, gel! Ya, adam belki hala rüyalar diyarýnda, kolundaki saate bakarak bekliyordur. Gitmem lazým oraya. Bunlarý düþünürken içim geçmiþ, dalmýþým. Þansa bakýn ki, ayný noktaya ulaþmayý baþardým. Ancak kendimi bir tren garýnda buldum. Benim adam binmek üzere trene, sesleniyorum, duymuyor. Trenin kulaðý acýtan düdüðü ile birlikte, raylar üzerinde bir hareket baþladý. Sinirimden kuduruyorum. Ne zorluklarla döndüm ben oraya, durdursana beynim þu treni! Tam o sýrada, siyah þapkalý, siyah mantolu bir adam dönüp baktý bana uzaktan. Seslendim: “Pardon, beyefendi þu giden aþký çevirir misiniz?” Gülümsedi adam, öylesine göz attý trene ve bana doðru yürümeye baþladý. Ýyisi mi, siz boþ verin gideni, biz bu rüyaya sizinle devam edelim. Elimi uzattým, tokalaþýyorduk, uyandým! Yahu, bu kadar saçma bir rüya, böyle adi bilinçaltý olur mu? Ýnsanýn beyni, kendine düþmanlýk eder mi? Ondan sonra da uyuyamadým tabii. Ama inat ettim, bu gece tekrar ayný rüyaya uyuyacaðým. Adam belki hala oralardadýr...
bir rüya  .............
Not: Bu yazýnýn bir kýsmý alýntýdýr.
|
Sitemizde yayýnlanan yazýlar, yazarlarýný baðlar.
