Tanrýnýn savaþan kuvvetleri
04 Eylül 2013 01:12 / 1986 kez okundu!
Ortadoðu halklarý cennet uðruna savaþmak için doðduklarýna inanýrlar. Onlar için hayatýn anlamý Tanrý için savaþarak Tanrýyý mutlu etmektir. Tanrý aþkýna öldürme dürtüsünün dayanýlmaz arzusuyla yine savaþýyorlar yine birbirlerini öldürüyorlar.
Erkek egemenli coðrafyanýn erkekleri savaþýyor, kadýnlarý aðlýyor, çocuklarý ölüyor. Gün boyu oturup gözyaþý döksem de orta doðunun kötü kaderine faydasý olmaz. Ortadoðu savaþlarý dünde vardý, bu günde de var yarýnda olacak. Kalubeladan beri, Kerbela’dan bu yana bu coðrafyanýn her karýþ topraðýna insan kaný dökülmüþtür.
Ýsrail oðullarý üç kez kýyýmdan geçirildi. Filistin bildim bileli kan-revan içinde inler. Ermenilerin kaçanlarý ancak kurtulabildi. Süryaniler çekip gittiler, Rumlar bir velveleyle sürüldüler. Ünlü Türkler koca imparatorluk iken bir yarým adada mahsur kaldý. Kürtler var ile yok un arasýnda gidip geldi. Araplarýn kafalarý çöl kumlarýnda hala gömülü… Sanki Tanrý bilerek yazmýþ Ortadoðu coðrafyasýnýn böylesine kanlý yazgýsýný. Þüphesiz Böyle olacaðýný biliyordu ki bu coðrafyaya özel ayet indirdi. Ve dedi ki “ben sizleri kavimlere ve kabilelere ayýrdýk anlaþasýnýz, tanýþasýnýz diye”. Keþke kavimlere ve kabilelere ayýrmasaydýn da böyle kanlý tanýþmalar hiç olmasaydý. Savaþarak tanýþmayan kavim kalmadý, anlaþarak tanýþan kavim hiç olmadý. Tek tanrýya inandýlar, inandýklarý dinlerini öylesine ayrýþtýrdýlar ki, paramparça ettiler. Mezheplere, cemaatlere, tarikatlara ve her mezhep kendi aralarýnda farklý farklý kollara ayrýldý. Ýnsanlarýn bir arada yaþamlarý için ayet bile hükümsüz kaldý. Allah büyüktür diyerek birbirilerini öldürüyorlar. Allah büyük olunca bu coðrafyada insan öldürmek sevap sayýlýr. Acýsam mý utansam mý, aðlasam mý aðlamazsam mý bilemiyorum. Ölen bu gün haklý olabilir, öldürenlerde belki dün haklýydýlar. Haklýyý haksýzý ayýrsam mý ayýrmasam mý? Bu kaos, bu vahþetler ve ölümler Tanrýnýn cennet þakasý mý acaba? Sevgisiz yüreklerin cehenneminden cennet arayan bahtsýzlara üzülsem mi üzülmesem mi?
Bu gün penceremin kenarýna konan kumrulardan utandým. Sert gagalarýný bir birine sürtüyorlardý. Yüreklerine aþklarýný gönderdikleri gözlerinin parýltýsýndan belli oluyordu. Bir guguk kuþu kadar olamamýþým beyhude geçen geçmiþ sevgisiz yaþamda. Ýzledim ama kendimden utanarak. Acýlar bir gün unutulur kuþkusuz ama sevgisiz yaþanýlan ömür için hayýflanýr insan. Hiçbir þey için geç kalýnmýþ deðil aslýnda. Sevmek her yerde bizleri beklerken sadece bir iki adým atmak zahmetine katlanmak yeterlidir. Geçmiþime hayýflanýyorum þimdi. Savaþ hiçbir zaman ilgimi çekmemiþtir. Sevmekse hasretim olmuþtur. Mutluluk þeyi denilen sadece aþkta bulabildim.
Ne aradýðýmý bilmeden hayatýmýn beyhude geçen yarýsýnýn geri gelmez piþmanlýðý; yüreðimin yarýsýnýn yarasý olarak kalmaya devam ededursun, geç kalmadan bundan sonra diðer yarýsýna mutluluk denen þeyi doldurmakla meþgul olacaðým. Geç kalýnmýþ bir þey yok aslýnda. Çünkü aradýðým mutluluk denen þey sadece aþkta vardýr ve “bütün zamanlarýn sýnýrsýz mutluluðunu yaþatabilen tek eylem aþktýr” iþte ben aþk denilen o kutsal eylemin peþinde koþacaðým. Bedenim yaþlý olsa da yüreðimin gençliðinden kuþkum yok. Biliyorum ki En çürük beden bitap düþse dahi içinde ki yürekte en yüce aþklarýn taze filizlerini yaþatabilir. Yeter ki aþkýn þerbetine “onur” denen zehir katýlmasýn. Gerisi kolay. Sevgilinin bedenine her sarýlýþýmda Dünya kendiliðinden gelip kucaðýma düþüverir. Dünyanýn Fatihi olmak bu kadar kolayken Fetihlere ne gerek var ki? Ölmeye, öldürmeye ne gerek var ki? Savaþmaya ne gerek var ki?
Þakir KADAN
04.09.2013/ÝZMÝR
Son Güncelleme Tarihi: 12 Eylül 2013 12:39
