Derdim ne?
06 Eylül 2012 12:21 / 1374 kez okundu!
Derdim, ikbal peþinde koþup, bir yerlerden koltuk kapmak, iktidardan pay sahibi olmak, muktedir olmak deðil. Hele de birilerine darbe yapmak, komplo kurmak hiç deðil. Bunlarý ben 19- 20 yaþlarýnda sakallarý tam çýkmamýþ, býyýðý terlememiþ gençliðe yeni adým attýðým dönemlerde yaþadým.
Daha bu yaþlarda, biraz bilinçli, biraz bilinçsiz, biraz dolaylý, biraz dolaysýz da olsa darbeciliðe bulaþtýk. Güya ezilenler, sömürülenler adýna devrimciler olarak baþ kaldýrdýk. Devrimciydik, halkçýydýk, baðýmsýzlýktan yanaydýk. Ama 9 Mart 1971'de sol darbe bekliyorduk. 12 Mart’ta yapýlan darbeyi bizim darbe zannettik. "Ordu devrimci kýlýcýný çekti" dedik. Bir baktýk ki 12 Mart sonrasý bizleri toplamaya baþladýlar. Meðer darbeyi sol deðil, sað darbeciler yapmýþ. Bizleri, bizim gibi sol darbe bekleyen veya sol darbe yapacaklarý iddia edilen, Ýlhan Selçuk, Ýlhami Sosyal, Tabii Senatörler, deniz ve havacý subaylar, bazý üst düzey emniyet yetkilileri, Aydýn Engin, Deniz Gezmiþ, Mahir Çayan, Ulaþ Bardakçý, Harun Karadeniz’in arkadaþlarý ve yüzlerce ismini hatýrlayamadýðým insanlar ile beraber Selimiye kýþlasýna, oradan da Kartal Maltepe Askeri ceza evine götürüldük. Buralarda aylarca, yýllarca tuttular.
Ülkenin alt üst olduðu tüm bu süreçte, gözaltýna alýnan, tutuklanan, iþkence gören öldürülen binlerce insanýn, gruplarýn, örgütlerin demokrasi sorununu, demokrasiyi gündeme getirdiklerini iþitmedim, görmedim. 1980’e kadar sözüm ona devrimciler, halkçýlar, sömürüye karþý olan bizler, gruplar, örgütler iktidar hýrsý için, muktedir olmak için bölündük de bölündük, bölünmenin ötesinde birbirimizi öldürdük ve birbirimizle savaþtýk. Bir saniye bile demokrasi mücadelesini gündemimize alamadýk. Barýþýn yanýndan bile geçmedik. Halk adýna, ezilenler, sýnýflar adýna söylediðimiz yalanlarý nasýl süsleriz, gerçekleri nasýl manipüle ederiz diye günlerce kafa yorduk. Sovyetlerin, Çin’in yazdýklarýný vahi inmiþ gibi ezberleyip birbirimize karþý kullandýk. Bu durum sað örgütler için de hemen hemen ayný oldu. Bu kavga sadece fraksiyonlar arasýnda deðil, örgüt içinde de ayný oldu, en küçük bir eleþtiriye örgütlerin tahammülü olmuyordu, örgüt içi entrikalar, komplolar, ayak oyunlarý hiç bitmedi.
Ýþte benim derdim DEMOKRASÝ VE BARIÞ. Baþýma ne geldiyse, daha açýkçasý ülkenin baþýna ne geldi ise demokrasi ve barýþ için yeterince hatta hiç mücadele edilmeyiþinden gelmiþtir. Yani, saðcýsýyla, solcusuyla, liberaliyle, milliyetçisiyle ülkeyi bugünkü duruma bizler getirdik. Her þeyi emperyalizme baðlamak iþin kolaycýlýðýna kaçmaktýr. Emperyalizm var olan ortamý deðerlendirir. Sen ortamý hazýrlarsan o da istediðini yapar.
Maalesef bugün de bu gelenek devam etmekte yani demokrasi ve barýþ mücadelesinin yeteri kadar yapýlmadýðý gibi siyasi partiler içinde de demokrasi ilkesi iþlememektedir. En küçük bir eleþtiri veya farklý görüþ partiye ihanet gibi algýlanmakta, partiyi yýpratma, karþý partiyi güçlendirme olarak gösterilmektedir. Oysa partiyi geliþtiren, zenginleþtiren, kitlerle bað kurduran, gerçek önderlik yaptýran demokrasi ve demokrasinin eleþtiri ve özeleþtiri ilkeleridir.
En büyük tehlike de demokrasi yanlýsý veya demokrasi mücadelesi veriyor gözüküp de demokrasiyi sulandýran, manipüle eden politikacýlar ve örgütlerinin yaptýklarýdýr. Son 60-70 yýldýr da yapýlan budur. Demokratik yönetim vaadiyle iktidara gelen özellikle de sað ve liberal partiler sadece kendi ideolojileri ve kendi çýkarlarý için demokrat olmuþlar, bunun dýþýndaki kitlelere, halka, gençliðe otoriter davranmýþlar. Sonunda darbelere zemin hazýrlayarak kendilerinin de sonunu getirmiþlerdir.
Demokrasilerde, yapýlan bir yanlýþýn yerine özellikle politikada doðrusunu yapmak demek özeleþtiri yapmakla olur. Özeleþtiri de özür dilemekle, lafla deðil, bir fiil eylemle, somut, gözle görülüp elle tutulur olmakla mümkündür. Ýþte gerçek niyetim, derdim gerçek demokrasi ve barýþ için mücadele etmek, katký koymaktýr. Belki bu konudaki günahýmýzý, vebalimizi böylelikle biraz azaltabiliriz. Anlayanlara...
Sabahattin ÝZCÝOÐLU
06.09.2012
