BÖYLE İNSANLARLA DÖNÜYOR DÜNYA...
02 Temmuz 2018 00:50 / 1350 kez okundu!
19 sene önce bugündü.
Hala evlerde ev telefonları vardı ve kullanılıyordu.
Gece çok geç olmayan bir saatte ev telefonu çaldı.
Bir gün önce oğlumu, annem ve babamla yazlığa uğurlamıştım. Onlar diye açtım...
****
BÖYLE İNSANLARLA DÖNÜYOR DÜNYA...
19 sene önce bugündü.
Hala evlerde ev telefonları vardı ve kullanılıyordu.
Gece çok geç olmayan bir saatte ev telefonu çaldı.
Bir gün önce oğlumu, annem ve babamla yazlığa uğurlamıştım. Onlar diye açtım.
Gün boyu zaten Can'la konuşmuştuk, huzursuzdu, anneannesine kök söktürüyordu, zira en iyi arkadaşı, dedesi uzun bir İstanbul tatilinin ardından işlerini halletmeye Kuşadası'ndan Aydın'a inmişti. Dedesini bekliyordu ve beklerken çok sabırsızlanıyordu. Telefon çalınca yine Can diye açtım.
Arayan kuzenimin eşiydi. Yadırgamadım, o sıra bir sağlık sorunu nedeniyle kuzenim bizdeydi ve onu aradığını düşündüm.
Ama hayır aradığı bendim. Sesi tuhaftı, yine de aklıma başka birşey gelmedi. Israrla yanımda kimler olduğunu sordu, oturmamı istedi ve çok zorlanarak babamın trafik kazası geçirdiğini ve durumunun ağır olduğunu söyledi. Aslında o sırada çoktan kaybetmişiz.
Ama ben 19 sene sonra bugün size başka birşey anlatmak; iyiliği ve iyi insanları hatırlayarak dünya iyisi babamı anmak istedim.
Haberi nasıl aldığımı anlattım. Sonrası hayatımda hiç unutmayacağım saatler olarak yaşandı. Benim can arkadaşım, beraber büyüdüğüm kızkardeşimArzu ve Arzuyla hayatıma giren ama hem eniştem hem abim haline gelenBahri, her nasıl haber aldılarsa Kızıltoprak'taki evlerinden benim Levent'teki evime uçarak gelmişlerdi.
Arada uçak organizasyonunu yapmışlar ve son İzmir uçağında bana yer bulmuşlardı.
Ama iş bununla bitmiyordu. Gecenin o saatinde İzmir'den Aydın'a gitmem gerekiyordu ve o saatte ben ne araba kullanabilirdim ne de karşılamaya gelecek birileri vardı. Aslında akrabalarımız vardı elbette ama herhalde Meltem halleder diye düşünüyorlardı. Meltem'in o anda babasını kaybeden küçük bir kız çocuğu olduğunu kimse fark edecek durumda değildi muhtemelen.
İşte canım Bahri, o sıralarda Tofaş'ın bilgi işlem müdürüydü ve Tofaş camiası da büyüktü ve benim o gece anladığım üzere müthiş bir bağlılıkları vardı. Tofaş İzmir bayii aranmış ve benim İzmir'den Aydın'a götürülmem rica edilmişti.
İşte ben bugün, o gece beni İzmir'den alıp, Aydın'a, babaevime götüren o içleri iyilik dolu, ince ruhlu, kocaman yürekli insanları; Mehmet bey ve eşi Hale hanımı anmak ve onların iyiliğine hala duyduğum minneti paylaşmak istedim.
Mehmet bey kendisinden beni alıp götürmesi rica edildiğinde hiç tereddüt etmeden eşini de yanına alarak gelmiş. Acılı bir genç kadının kendini daha rahat hissetmesi için eşini rahatsız etmekten imtina etmemiş ve asıl o dünya iyisi eşi gecenin o saatinde ona 'sen git' dememiş ve yollara düşmüştü.
Beni yolda şefkatle sarıp sarmalayarak ve ağır yasımı sessiz ve derin paylaşarak evime teslim etmişlerdi.
İşte dünya böyle insanlarla dönüyor...
Ben de insanın içindeki iyiliğe inanarak, memleketimin insanının yüce gönüllülüğünü hatırlayarak babacığımı, onu uğurlayışımızın 19. yılında özlemle anıyorum.
Meltem GÜRLER
02.07.2018
