Þahane Misafir - Magnificia Presenza
09 Nisan 2012 12:06 / 1481 kez okundu!
Ferzan Özpetek bizleri bir kez daha kendi dünyasýna davet ediyor. Deðiþmez konularý olan geçmiþin bugüne kurduðu köprü, yalnýzlýk ve hayal kýrýklýðý, geniþ ailenin curcunasý, iþtah kabartan sofralar, mutfaðýn sýcaklýðý, mutsuz eþcinsel iliþki, Sezen Aksu parçalarý bu kez hayaletler ve tiyatro dünyasý ile þenleniyor.
ÞAHANE MÝSAFÝR - MAGNIFICA PRESENZA
YÖNETMEN: FERZAN ÖZPETEK
OYUNCULAR: ELIO GERMENO, CEM YILMAZ, MARGHERITA BUY
SENARYO: FEDERICO PONTREMOLI, FERZAN ÖZPETEK
SÜRE: 105 dakika
Önceki filmlerinden alýþtýðýmýz kasvetli ve üzücü olabilen dramatik yapý aðýrlýðýný komediye kaydýrýyor. Bu konuda Türk seyircisi açýsýndan Cem Yýlmaz’ýn canlandýrdýðý karakter önemli rol oynuyor. Ondan hep komik bir þeyler bekleyen seyirci perdede her gözüktüðünde hemen gülmeye baþlýyor. Ýlginç olan filmin ürperten bir hayaletli ev hikayesi gibi baþlayarak yavaþ yavaþ komediye doðru açýlým göstermesi. Geçiþ bölümünde bir an için “Beter Böcek” filminin modern Ýtalyan versiyonu mu diye düþünmedim deðil.
Oyuncu olma hayalleri kuran Pietro Sicilya’dan Roma’ya gelerek bir ev kiralar. Bir reklam filminin seçmelerine katýlmak niyetindedir. Geceleri bir pastanede ay çörekleri piþirir evde duyduðu sesler, hayal meyal gördüðü varlýklar ona yalnýz olmadýðý duygusunu verir. Bu varlýklarýn bir süre sonra sadece kendisine gözüken hayaletler olduðunu anlýyor. Onlarla iletiþim kurmaya baþlayýnca 2. Dünya Savaþý yýllarýnda temsiller veren Apollonia adlý tiyatro grubu olduðunu öðreniyor. Sanat yaparken direniþçilere yardým eden topluluk bir gece ihbar üzerine sahneye çýkacaklarý saatte baskýn yerler. François Truffaut’nun unutulmaz “Son Metro”su ile hoþ bir paralellik olmuþ.
Filmin en güzel alt metni sanata ve sanatçýya yaptýðý güzelleme oluyor. Pietro’nun kayýp oyuncu Livia ile yaptýðý konuþmada “bir tek sanat geriye kalýr” söylemini ruhani bir varlýða dönüþtürerek, bu dünyadan göç etmiþ Apollonia oyuncularýnýn, sanatçý kimlikleri ile baþka boyutta yaþamlarýný sürdürmeleri, Pietro’ya verdikleri oyunculuk ve oyunculuk dersleri, sanatçý bilincinin özgürlük kýsýtlamalarýna karþý duruþu övgü ile vurgulanýyor.
Her þeyin Pietro’nun hayalleri ile kurduðu dünya onu toplum dýþý bir birey olarak görmemize neden oluyor. Psikiyatri doktoru ve kuzeni Maria’nýn onu hasta olarak kabul etmeleri, Pietro’nun yalnýz ve mutsuz varoluþunu kabul etmemizi kolaylaþtýrýyor. Burada bir parantez açýp düþler ve hayaller sadece yalnýzlýkta ortaya çýkmaz, insanýn onlara gerçekten ihtiyacý olduðu dönemler vardýr demek gerekiyor.
Finalin bu güne baðlanmasý, yaþadýðýmýz dünyanýn gerçeklerine deðinmesi hoþ bir gönderme oluyor. Pietro’nun hayalini gerçek gibi yaþamasý etkileyici bir finale dönüþüyor. Pietro’nun düþleri ile yaþadýðý mutluluk, onlarla paylaþtýðý yaþam, tek þeyi düþündürüyor: “düþlerin keþke hepsi gerçek olsa”. Biliyoruz ki Pietro’nun gerçek yaþamda bu mutluluðu yakalamasýna imkan yok.
Filmde Pietro’nun kayýp oyuncu Livio’yu bulmak için gittiði, sadece travestilerin çalýþtýðý trikotaj atölyesindeki medyumvari durum (arkada çalan gümbür gümbür çalan Sude eþliðinde) veya burnu kanayan Pietro’nun düþüp bayýlýp hastaneye götürülmesi gibi öyküye yapýþtýrma duran, anlamsýz kalan bölümler dýþýnda genelde oda içinde geçmesine karþýn akýcýlýk mükemmel.
Pietro’yu canlandýran Elio Germano sýradan yüz ifadesini mutluluk ve mutsuzluk arasýndaki skalada gayet iyi kullanýyor. Onda James Stewart’ýn sýradan duruþu, Fellini’nin yaþam arkadaþý ve kadýn oyuncusu Giulia Messina’nýn mimikleri var. Cem Yýlmaz Türkiye’den göç etmiþ Yusuf Antep karakterinde hem de ilk kez Ýtalyanca konuþtuðu rolde hiç sýrýtmýyor hatta artý oynuyor. Yüzünü kaplayan beyaz makyaj, rimelli göz kenarlarý ile bir dönemin klasik tiyatro oyuncusu duruþunu kendisine yakýþtýrýyor.
Emin YEÐÝNBOY
08.04.2012
Son Güncelleme Tarihi: 09 Nisan 2012 13:50
