|
habibtaskin
|
Hüseyin habip Taþkýn
Þimþek Kara sokakta güneþli bir günde adamlarýyla yürüdüðünde etrafa durmadan bakýyorlardý. Daracýk sokakta çok katlý evler birbirine farklý yapýlarla karþýlýklý duruyorlardý.
Karþýlarýndan saçlarý kýrlaþmýþ, kýsa saçlý, orta boylarda bir kadýnýn kendilerine doðru geldiðini fark ederler, kadýn göz hapsindedir. Þimþek Kara daha dikkatli bakar, gözlerine inanamaz. Yýllar öncesinden tanýdýðý ilkokul öðretmeni Seval'dir. Yanýna yaklaþýnca durdu. Öðretmeni de durdu.
“ Beni çýkartamadýn deðil mi? Ýlkokulda senin öðrencindim. Þimþek Kara… En arka sýradaydým. Birazda tembeldim.”
Seval öðretmen rahatladý. Konuþmaya baþladý:
“Sen demesen tanýyamazdým. Basýnda sýkça adýný duyuyorum. Gayrimeþru iþlerin adamý Þimþek Kara olmadý evladým olmadý. Sana hiç yakýþtýramadým.”
Þimþek Kara'nýn ten rengi hafiften allaþtý. Yutkundu. Gülümsemek istediyse de yapamadý:
“Ona gayrimeþru iþlerin adamý demeyelim. Kamu iþi yapýyorum. Vatan için…”
“Haaa öyle mi?”
“Öyle öyle.”
Karmaþýk duygularla birbirlerine bakýyorlardý:
“Öðretmenim yüz hatlarýnýz ayný kalmýþ, sesinizde bir deðiþiklik yok.”
“Seni çok deðiþik gördüm. Yanýndakiler adamýn mý?”
“Evet. Birlikte vatan millet iþleriyle uðraþýyoruz. Hayýr, iþi diyelim.”
Seval öðretmen kýzgýnlýðýný belli etmemeye çalýþýyordu:
“Evladým ben seni böyle yetiþtirmedim.”
“Ah öðretmenim. Yaram çok derindedir. Çocukluðum çalýndý. Okulda çokça nasihat dinledim sizden. Sýnýfta ‘birbirinizi sevin, kollayýn, yardým edin' derdin. Senin anlattýðýn sokakta geçmez. Sokaklarýn köþe baþlarýnda puþt zulalarý vardýr. Baþlarýnda kelli felliler. Kendi güçleriyle hareket ederler. Hoþlansanýz da hoþlanmasanýz da bende bunlardan biriyim.”
Seval öðretmen ne diyeceðini bilemedi:
“Biliyorsun. Evim daða yakýndýr. Taþ evde oturuyordum. Ýki küçük odadan yapýlmaydý. Çatý tamir istiyordu. Tuvaleti kapýnýn yanýndaydý. Orada banyo yapýlýrdý. Hem yazlýktý hem de kýþlýk. Babam öldüðünde neden öldüðünü bilemedim? Saf saf söylenenleri dinliyordum.
Annemle bir baþýma kaldým. Günlerce aðzýmýza bir lokmanýn girmediði oldu. Evimizin üstünde bir taþ ev vardý. Lakabý Cibilliyetsizdi. Beni yanýna çaðýrdýðýnda “gir içeri þu yemeði evinize götür. Ananla yersin” demiþti.
Eve girdiðimde tahta kapýnýn kapandýðýný duydum. Cibilliyetsiz aaahhh… aaahhh þerefsiz. Zorla bana tecavüz etmiþti. Aðrýlar içinde neye uðradýðýmý anlamadým. Birkaç kez daha tecavüz etti. Hiç kimseye anlatamadým. Annem ölünce de ortada kaldým. Orada burada çukurlara düþe düþe kavgalarýn içinde buldum kendimi. Karakollarda ne dayak yedim bir bilsen. Birkaç kez Islâh Evine düþtüm.
Cibilliyetsizi hiç unutamadým. Aklýmýn bir köþesinde onu öldürürken hep hayal ettim. Ýntikam hýrsýyla kendimden geçtim. Günü geldiðinde evine gittim. Enayi beni elde edeceðini sandý. Ýlk önce onu anadan doðma soyundurdum. Elimdeki býçaðý görünce yalvarmaya baþladý. O an duygularým onu öldürme dedi. Öldürmedim onu ama öldürmekten beter ettim. Sikini býçakla ikiye ayýrdým. Avazý çýktýðý kadar baðýrýyordu. Oradan nasýl çýkýp gittiðimi anlayamadým.”
Seval öðretmenin aklý bir gidip geliyordu:
“Sana bir þey oldu mu?”
“ Kendisine ne oldu bilemem? Cibilliyetsizin beni polise ötmediðidir. Bu olaydan sonra ben farklý biri oldum. Arkamdan bir el yardým ediyormuþ duygusuna kapýldým. Adým babalarýn arasýnda anýlmaya baþlandý.”
Seval öðretmen aðlamamak için kendisini zor tutuyordu:
“Oðlum bu iþleri býrakman için bir yolu yok mu?”
“Bu iþe bulaþalý yýllar oldu. Vukuatým bir deðil sayýsýný unuttum. Geriye dönüþüm yok.”
Seval öðretmen öðrencisine acýmaya baþladýðýnda:
“Burada ne arýyorsun?”
“Hiç… Kendimi arýyorum aramasýna, bulamýyorum.”
Seval öðretmen Þimþek Kara'nýn elini tutup, anne þefkatiyle okþadý:
“ Oðlum güzel þeylerde yapýlýyor.”
Seval öðretmene bakýp baþýný salladý:
“Güzel þeyler yapýlmýyor. Yapýyorlarmýþýn yansýmasýný yansýtýyorlar bizlere. Tertemiz duygularýnýz var. Farklý bir gözle bakmaya çalýþsaydýnýz. Kötüleri de görür tanýrdýnýz. Kötülerin elinde olanaklarýn her türlüsü var. Para onlarda… Güç onlarda… Ýktidar onlarda… Öðretmenim.”
Islak gözlerle birbirlerine duygusallýkla bakýyorlardý. Þimþek Kara zorlanarak konuþmaya baþladý:
“Bir gün sýnýfta bizlere þu soruyu sormuþtun? Büyüðünce ne olacaksýnýz? Ben öðretmen olacaðým demiþtim. Senin gibi iyilik meleði olmak istiyordum. Sýra arkadaþlarým. Doktor, mühendis, hemþire dediler. Birçoðumuz söylediklerimize ulaþamadýk.
Ulaþanlarýn sayýsý azdý. Orta sýralarda önde oturan Nilgün vardý. Sýnýfýn çalýþkanýydý. Sümükleri suyun akýþýna benzerdi. Bizler kýzdýrýrdýk. Size þikâyet ederdi. Sizde ‘Çocuklar yapmayýn. Birbirinizi kýrmayýn.' Derdiniz. Ne güzeldi o günler. Nilgün avukat oldu biliyor muydunuz?”
“Bilirim. Haným hanýmcýk olmuþ. Birkaç kez evime ziyaretime gelmiþti.”
Kahkahayý basmasýyla sustu:
“Özür dilerim öðretmenim. Nilgün benim davalarýmýn avukatýdýr. Benim arkamdakileri temizliyor.”
“Aaaa… Ciddi misin?”
“Anlayacaðýn dille söyleyeyim. Kirli iþlerimi temizliyor. Nilgün'ün iki sýra arkasýndaki sýrada Serkan oturuyordu. Doktor oldu. Hastayý müþteri olarak görüyor. Ameliyat ettikleriyle pazarlýk yapýyor. Hastanenin malzeme ihtiyaçlarýný alma komisyonunda yükünü tuttu. Zaman zaman ayný meyhanede birlikte kafalarý çekiyoruz. Birbirimize olaný biteni anlatýyoruz. Onun benden, benim ondan ne farkým var öðretmenim? O diplomalý bense diplomasýz.”
“Oðlum gerçek mi bunlar?”
“Aç gözünü öðretmenim. Senin eksenin dýþýnda farklý yaþamlar var.
Bak birde Savcýmýz var. Solmaz'ýn baktýðý davada bende vardým. Aramýzda tartýnýn kefelerini eþitledik.”
“Oðlum ne içtin? Ne söylüyorsun? Düþüp bayýlacaðým.”
“Uyuþturucu kullanmam. Ýçkimi akþamdan akþama içerim. Doðduðum güne, yaþamýma, beni bu hale getirenlere ana avrat söverim.
Dur dur. Ýçimizde bir dürüst kiþi vardý. Yan sýnýfta okuyordu. Hakyemez. Gazeteci oldu. Her þeyi didiklerdi. Baþta kim bulunuyorsa yazýsýný esirgemezdi. Ýnsanca yaþam istedi. Garibimi öldürdüler. Onunla da birkaç kez karþýlaþtým. Çay ocaðýnda çayýmýzý içip lafladýk.”
“Hatýrlamaz mýyým? Öldürüleli sekiz yýl oldu. Bir güvercin gibi kaldýrýma düþtü cansýz bedeni. Sadece üzüldüm. Neden öldürüldü? diye hiç sorgulamadým. Ne garip kirli iþlerle uðraþsan da sen sorguluyorsun.”
“Okulumuzda kantinin yanýndaki sýnýfta pýsýrýk Sinan vardý. Ben doðduðum eve baþýmý dinlemek için ara sýra kalmaya giderdim. Onu gördüðümde yamalý pantolonu, ceketiyleydi. Acýdým. Konuþtuðumuzda kaderine isyan ediyordu. Bende ona dedim ki “Gel yanýma senin kaderini ben deðiþtireyim.” Yanýmda indir ve bindir iþleriyle, temizleme iþleri yapýyor. Her gördüðünde “Allah seni baþýmdan eksik etmesin” diyor.”
“Oðlum onu da kendine benzetmiþsin.”
“Öðretmenim açlýktan ve yoksulluktan kurtardým. Büyük sevap iþledim. Ne yapayým elimi uzatmayýp açlýktan sürünse miydi?”
Seval öðretmen bir oooff çekti.
Þimþek Kara izin isteyerek öðretmeninin elini öptü. Aradaki mesafe açýldýðýnda Seval öðretmen öðrencisine bakýyordu. Aklýndan ‘nerede hata yaptým?' diye düþündü. Apartmanlarýn arasýndan dar sokaktan yürümeye baþladý.
Bir zamanlar buralarý bomboþtu. Tek katlý, iki katlý bahçeli evler vardý. Farklý aðaçlarýn, çiçeklerin güzelliðinde kelebeklerin uçuþtuðu, arýlarýn bal yapmak için oradan oraya konduðu, farklý kuþlarýn koro halinde ötüþtüðü, temiz havada eklenince doðanýn eþsiz güzelliði zaman içinde betonlaþtýrýldý.
Apartmana girdiðinde dördüncü kata merdivenlerden çýktý. Kapýyý açýp içeri girdiðinde sesi yükseldi:
“Çarpýklýðý nasýl göremedim? Kendimi neden yetiþtiremedim? Gördüðüme neden ses çýkarmadým?”
Sandalyesine oturdu. Baþýnýn içinde uðuldayan öðrencileriydi. Sinan Kara içini dökmüþtü öðretmenine:
“Ah öðretmenim. Basýnda kötü olarak ben anýlýrým. Uyuþturucuyu yurtdýþýna tek baþýma çýkardýðýmý sanýyorsun deðil mi? Silahlarý ülkeye soktuðumu sanýyorsun deðil mi? Arkamdaki güç olmasa beni çoktan ezerler öðretmenim. Ben kimim ki?”
Oturduðu yerden balkona çýktý. Apartmanlardan görebildiði kadar gökyüzüne baktý.
“Keþke bulut olsaydým.” Diye baðýrdý. Baðýrmasý sokakta yankýlandý. Duyan olsa da umursamadý. Baþladý hýçkýrarak aðlamaya…
15.06.2021
|
Sitemizde yayýnlanan yazýlar, yazarlarýný baðlar.
