|
habibtaskin
|
Soğuk bir gecede Ulaş belediye otobüsünü bekliyor, kısa voltalarla bir ileri bir geri gidip geliyordu. Etrafındaki çok katlı binalara baksa da aklı belediye otobüsündeydi. On beş dakikayı geçiyordu, aşağıdan gelen herhangi bir araç yoktu.
Düşüncesinden birkaç kez geçse de, soğuk havada evine yürümeyi göze alamadı. Olduğu yerde zıplamaya başladı. Belediye otobüsünün ışıkları gözüktüğünde vücudunu ılık bir rüzgâr sardı.
Durağa yanaşan belediye otobüsüne bindi. Kalabalıktan arkaya doğru ilerleyemedi. İçerisi dışarıya göre ılıktı. Her durakta yolcular iniyordu, kalabalık azaldı. Ulaş ortalara doğru yanaştı. Gözleri bir açılıyor, bir kapanıyordu. İki kişinin sesini duydu. Seslerin sahibi yabancı değildi. Kendilerini görmese de konuşmalarını duyuyordu. Adamın biri:
“Bugün hocayı dinledik. Anlattıklarına göre biz cennete direk gideceğiz.”
Ulaş'ın ilgisini çekti konuşulanlar. Seslere doğru biraz daha yanaştı. İkinci adam:
“Bende cennete gideceğim. Huriler hizmetimizde olacakmış.”
Kumral saçlı, bıyıklı, sakallı adam ile siyah saçlı, bıyıklı, sakallı adam her konuşmanın bitiminde:
“Allaha şükürler olsun.” Diyorlardı.
Ulaş diplerine kadar yanaştı. Yüzlerini gördüğünde kısık sesiyle:
“Vay be! Gençliğinizde her türlü naneyi yiyin, ondan sonra cennetliğiz diye ortalığa havanızı atın.”
Siyah saçlı, bıyıklı, sakallı adam herkesin duyacağı sesle konuşmasına devam ediyordu:
“İyi ki hocanın yanına takılmaya başladık. Tüm günahlarımızdan arındık.”
İki arkadaş hem konuşuyorlar, hem de göz ucuyla çevrelerine bakıyorlardı. Ulaş dayanamadı:
“Cennete gidecek olanlar sizler misiniz?”
Ulaş'a şaşırmış halde baktılar.
“Ben sizin gençliğinizi, yaptığınız düzenbazlıkları biliyorum.”
İki arkadaş oturdukları yerden kalktı. Orta kapıya doğru başları önde gittiler. Ulaş arkalarından baktığı sırada:
“Sizin suçunuz çok! Bir tövbeyle cennetin kapısı sizlere nasıl açılıyor? Ne güzel iş! Her türlü pisliği yap, ondan sonra tövbe et. Cennetlik ol…”
Durakta iki arkadaş indi. Başları önde aşağıya doğru yürüdüler. Belediye otobüsü hareket ettiğinde Ulaş boşalan koltuğun pencere kenarına oturdu. Koltuklarda oturanlara ve ayakta duranlara baktı. Görmedim, duymadım, bilmiyorum havasındaydılar.
Hüseyin Habip Taşkın
|
Sitemizde yayınlanan yazılar, yazarlarını bağlar.
