|
habibtaskin
|
Hüseyin Habip Taþkýn
Veli yataðýna yatmýþtý. Gözlerini kapatacaktý ama durmadan olduðu yerde dönüp duruyordu. Canan dönmesinden rahatsýz olmuþ olacak ki:
“Mevlana ayakta dönüyormuþ. Sende yatakta dönüyorsun. Neyin var?”
Dönmesi durdu, zor bir soru sorulmuþçasýna tüyo bekler gibi bir hali vardý. Biraz gecikse de:
“Yok bir þeyim. Uykum beni terk etti. Elimde deðil uyuyamýyorum.”
Karanlýðýn gölgesinde Veli yönünü saða çevirdi. On, on beþ dakika sonra küt küt diye bir ses karanlýkta yankýlandý. Canan baþýný hafiften yukarýya kaldýrdý:
“Biri duvarý mý yumrukluyor?”
Sesin kendisinden geldiðine þaþýrdý. ‘Organlarýmýn ayarý kaçmýþ olmalý, tahtalýköye gitmeme az mý kaldý?' diye düþündü:
“ Annem ile babam beni çaðýrýyorlar. Bana bir diyeceðin var mý?”
Canan yatakta iki dizi üzerinde elleriyle Veli'yi tutmuþtu:
“Ambülâns çaðýralým Veli!” diye feryat ediyordu.
Veli yatakta ayaða kalkýp:
“Sakin ol! Yok bir þeyim. Yarýn hastaneye giderim. ”
Veli yataða girdiðinde ‘son gecem olabilir' diye düþündü. Çocukluðundan bu yaþýna kadar geçen zaman dilimleri gözünün önünden geçerken kalbinin tik tak tik tak seslerini duydu. Gözlerini açtýðýnda aydýnlýða ihtiyacý vardý. Canan'ýn gür sesi:
“Þimdi de saat gibisin, kol ve masa saatine gerek yok! Aaaayyy ben ne saçmalýyorum!”
Veli'nin gülümsemesi karanlýkta kalmýþtý.
“Þimdi de saat olduk. Dur bakayým! Saatli bomba oldum. Birazdan patlayacaðým. Varsayalým nallarý havaya diktim. Dünyada sen kaldýn ve o zaman insanlarýyla, hayvanlarýyla, doðasýyla, her þeyiyle yaþamýn akýþý devam edecek. Beni seven sevmeyen arkamdan konuþacak, belki de biri çýkýp ana avrat sövecek. Kimisi göklere çýkartýp baþ tacý yapacak olsa da ben duymayacaðým.”
Canan yataktan kalkýp kapý aðzýndaki elektrik düðmesine eliyle dokunduðu an sarý ýþýk odanýn içine yayýldý:
“Aklýna kötü düþünceler getirme, yarýn bir doktora git! Gereken neyse birlikte dayanýþarak yaparýz. Ýstersen bir ambülans çaðýralým.”
Veli gülümsemekle yetindi.
Gece yönünü sabaha doðru kýrmaya baþladýðýnda birlikte yataklarýnda uyuyorlardý. Veli'nin kalbi güm güm, tik tak tik tak diye ara sýra atsa da sesleri duymadýlar.
Veli kurulmuþ bir saat gibi havanýn aydýnlanmasýný beklemeden ayaða dikildi. Her iþini hýzlýca yapýp þifa bulmak için kendini sokaða attý. Havada hafiften bir rüzgâr ýslýðýný öttürüyordu.
Dolmuþ duraðýna çok çabuk geldiðini düþünse de, ayný tempoda yürüdüðünün farkýnda bile deðildi. Dolmuþ, durakta yolcusunu bekliyordu. Veli þoföre:
“Ýyi günler ustam. Kolay gelsin!” dedi.
Þoförün varlýðý gözükse de yaþam belirtisinin olup olmadýðý belli deðildi.
Dolmuþ duraktan týka basa kalktýðý halde duraklardan durmadan yolcu alan þoför mutluydu. Oturanlarýn haricinde balýk istifiyle ayakta duran kadýn ve erkekler vardý. Ani duruþta, kalkýþta, hýz yaptýðýnda, önündeki araçlarý solladýðýnda ayakta duranlarýn birbirlerinin üzerine dalgalanarak düþmesi, çarpmasý sonucunda homurdanmalara, söylenmelere þoförün kulaklarý kapalýydý, sýra yolculardan para istemeye gelince gözleri fal taþý gibi açýldý.
Veli kalabalýðý yara yara durakta indi, bu sýrada istemeyerek olsa da birkaç kiþinin ayaðýna basmýþtý. Söylenenlere aldýrýþ etmedi. Baþka zaman olsa konuþurdu. Sýraya girmek için yürümüyor, adeta uçuyordu.
Hastane sýrasýnda onuncu sýrayý almýþtý. Kapýnýn aðzýnda boncuklarýn tespihteki sýrasýna göre dizilmiþlerdi. Saatler ilerledikçe kuyruk uzadýkça uzadý. Polikliniklere giden giriþ kapýsý açýldýðýnda kuyruk hastanenin dýþýna taþmýþtý. Veli içeriye girdiðinde kardiyoloji polikliniðinden yer aldý. ilk sýrayý elde etme yarýþýndaydýlar. Veli üçüncü olmayý baþardý. Sekreter geldiðinde numarasýný aldý. Bu kez koþuþturmaca tahlilleri içindi. Þifa bulmak için gelen, oradan oraya savrulan hastalar, hastane içinde yarýþ halindeydi.
Veli sonunda kardiyoloji bölümüne zorlu uðraþlardan sonra yatýrýldý. Ana kapýdan girildiðinde soldan üçüncü odaydý. Ýçeride üç tane yatak yan yanaydý. Refakatçilerin kalacaðý sandalyelerde sýrýtýyordu. Veli yataðýna uzanmýþ sýrasýný bekliyor, zamanýn geçmediðine içerleyerek oflayýp pufluyordu. Bir yandan damarýndan hemþire kan alýyordu. Ýþlemleri bitmiþ olacak ki beyaz önlükleriyle doktor adaylarý odaya girdi. Karyolasýnýn baþucundan kapýya kadar sýralanmýþlardý. Konuþmasýna hastalýðý üzerinden giren siyah saçlý, gözlüklü doktor adayý:
“Veli abi kalbine stent takýlacak. Yerli ve Avrupa sentimiz var. Avrupa stenti daha iyi ve kalitelidir. Dolar bazýnda satýlýyor.”
Veli pýrýl pýrýl genç doktor adaylarýna kirlenmenin ilk adýmý olarak baktý. Dayanamadý:
“Yerli stent iyi deðilse neden takýyorsunuz?”
Siyah saçlý, gözlüklü doktor adayý sorulan soru karþýsýnda þaþýrmýþtý. Doktor adaylarý birbirine bir anlýk baktý ve yüzlerini Veli'ye çevirdiler. Sorulan soru yanýtsýz kalmadý:
“Sosyal Sigortalar Kurumu sadece yerli stentin parasýný ödüyor.”
Veli'nin kafasýnýn içinde düþünceler birbirini kovalýyordu.
“Þunu bilmenizi isterim genç doktor adaylarý… Yaptýðýnýz þu anki iþ hoþ deðildir. Ben müþteri, sizler tüccar deðilsiniz. Kirlenmiþ, kokuþmuþ düzende kendinizi kirletmeyin. Sorumlu üst düzey doktorunuz gelsin tüccarlýðýný yapsýn. Ya da Baþhekiminiz gelsin…”
Sessizlik içinde geldikleri gibi gittiler. Veli olaya üzülse de parasal deðerler öne çýkýnca kokuþmuþluðu yaydýðýnýn bilincindeydi.
Veli hasta odalarýný gezerek sohbet ediyordu. Birden ortalýk karýþmýþtý. Avrupa stenti her hastaya dolar üzerinden farklý uygulanmýþtý. Hastalar müþteri ve enayi yerine koyulmuþtu.
Veli'nin yaþamý kendi ekseninde devam ederken saðlýk sisteminin çöküþünü üzüntüyle izliyordu.
Hastaneden taburcu olduðunda komþularý geçmiþ olsuna geliyordu. Komþunun kýzý Aysel ilgi çekici bir konuþmaya giriþ yaptý:
“Þehrimizde bulunan ünlü kalp doktoru Namuslu Hakyemez Avrupa'da katýlmýþ olduðu sempozyumda yerli ve yabancý stent hakkýnda hiçbir fark yok demiþ.”
Veli oturduðu yerden alev almýþçasýna baðýrdý:
“Düzenbaz!”
|
Sitemizde yayýnlanan yazýlar, yazarlarýný baðlar.
