|
habibtaskin
|
Hüseyin Habip Taþkýn
Saðanak yaðmur hýzýný kesmedi. Caddede acelesi varmýþcasýna yokuþ aþaðýya tüm hýzýyla yol alýyordu. Gökyüzü tabakasý koyu rengiyle kocaman bir kentin üzerini kaplamýþtý. Þimþekte kendi varlýðýný göstermek için gök gürültüsüyle, rengiyle gökyüzünden aþaðýya doðru inmesiyle gözden kaybolmasý bir oldu.
Nesrin mutfak balkonundan bir oyana buyana bakmaya devam ediyordu. Nasýl iþe gideceðini düþünürken, annesi:
“Büyük þemsiyeyi yanýna al. Üzerini iyi giyin.”
Nesrin dýþarýya bakmaya devam ettiðinde:
“Anne ben büyüdüm. Çocuk muamelesi yapýyorsun. Bizi yönetenler keþke senin yaptýðýn gibi bana ve bizlere korumacý muamelesi yapsalardý. Nede olsa bizler üvey evladýz.”
Annesi çeþmenin yanýnda duran bardaðý aldý. Musluðu açýp suyu yarým doldurdu ve kapattýðý gibi bardaðý aðzýna götürüp birkaç saniye içinde içti. Nesrin'e yüzünü çevirdiðinde:
“ Ah be güzel kýzým, onlar, seni ve bizleri düþünmez. Düþündükleri kendi çýkarlarýdýr. Bu düzen böyle kurulmuþ, iþliyor. Birileri böyle gitmez diyecek ama ne zaman?”
Nesrin boynunu hafiften saða yatýrdýðýnda:
“Ýki üniversite bitirdim. Ýþim garanti dedim. O günlerde ne çok sevinmiþtim. Aþýndýrmadýðým kapý kalmadý. Hepsi üzerime yýkýlmýþ ve altta kalmýþ can çekiþiyor bir halim vardý.”
Annesi masanýn yanýndaki sandalyeye oturdu:
“Bilmez miyim evladým. Baban kara topraða karýþmadan yýllar öncesi diplomayý aldýðýnda çok sevinmiþti. Ýkinci üniversiteyi bitirdiðinde baban:
“Bu iþ bitmiþ bil haným. Ýki diploma tapu gibi saðlam. Genç yetenek hangi iþyerine gitse anýnda kaparlar.” Demiþti. Biz o zaman yöneticilerin bizleri nasýl yönettiðini anlamýþ olduk. Saðlýðýmýz bozuldu.”
Nesrin kendi yaþamýný birilerinin elinde, iki dudaðý arasýnda olduðunu diplomalarý aldýðý günden sonra yaþamýn acýlarýný tadarak öðrenmeye kendisini sorgulamaya baþlamýþtý.
“Anne, babamla yönetici kapýsýdýr diyerek birçok kapýya gittik. O günlerde bazý akýl küpü olan þahsiyetli geçinenlerden bir kaçý, iktidar koltuðuna yakýn birini bulun, hatýrý olduðundan kýzýnýn iþi olur dediler.
Babam benim iþim olsun diye seninle iktidar koltuðunda olan kuruma üye oldu. Ýlçe Baþkaný: “Kýzýnýn iþini Ýl Baþkanýna ilettim.” demiþ. Ýl Baþkaný: “Üyemizin kýzýysa iþini hallederim. Hele yapmasýnlar bir göreyim. Baþkenti kafalarýna yýkarým.” Demiþ. Üç yýl son sürat geçmiþti. Babam tekrardan Ýlçe Baþkanýna söylüyor. Ýlçe Baþkaný: “Tüh be! Ýl Baþkanýný görevden almýþlar. Yerine genç ve dinamik biri gelmiþ. Onunla iliþkiye geçerek kýzýný bir holdinge danýþman olarak atatýrým. Hele bir iþimi yapmasýn gör bak Ýl Baþkanýný ne yapýyorum.” Demiþ.
Ýlçe ve Ýl Baþkaný görevdedir. Ýktidar Koltuðu deðiþmedi. Deðiþen benim psikolojim oldu. Sonunda bir markette kasiyerlik iþi bulup çalýþmaya baþladým. Bana bulunan torpil buharlaþýp yok oldu. Belediyeye taþeron elemaný alýndý. Ondada baþka ninniler anlatýldý. Babamla ben dinledik. Ýlk defa içimden ana avrat sövdüm Ýlçe Baþkanýna.”
Nesrin kapýdan çýkýp gittiðinde annesi kýzýnýn söyledikleriyle þarap içmeden sarhoþ olmuþ bir hali vardý. Gök gürültüsüyle kendisine geldi. Oturduðu yerden yatak odasýna geçti. Eþini kara topraða vereli bu odada yalnýz baþýna yatýp kalkýyordu. Kimi zaman anýlarýyla gözyaþlarý birbirine karýþýyordu. Ne yazýk ki gideni getirmiyordu gözyaþlarý.
Gözyaþlarýný fazla akýtmamak için yönünü mutfaða çevirip adýmlarýný hýzlýca attý. Su ýsýtýcýsýnýn yanýna gidip düðmesine iþaret parmaðýyla dokundu. Büyük su bardaðýný alýp içine sallama yeþil çayý býraktý. Su ýsýtýcýsýndan fokur fokur su sesi gelmeye baþlayýnca düðmesi tak diye attý. Isýnan suyu bardaðýna doldurup, alýp duvar dibinde bulunan yuvarlak masanýn üzerine býraktý. Kendisi de kapýya bakan taraftaki tahta sandalyeye oturdu. Sallama yeþil çayý bardaðýn içinden almadan yudumlamaya baþladý.
Televizyonu açtýðýnda Ýktidar Koltuðunda oturan þahsýn bir numaralý Þakþakçýsý Oðlu konuþuyordu:
“ Bana bakýn iyi bakýn ekonomi fýstýk gibi, uzaylýlar bizi kýskanýyor. Arkasýndan ekonominin iyi gitmesi için ona, buna, þuna vergi koyduk daha doðrusu sizin için koyduk. Sizden alacaðýz ki, bu karýþýk iþler yürüsün dimi…
Ýþsizlikte hedefimiz yüzde sýfýr. Herkesin iþi var. Çok þükür iþsizimiz yok. Her yere bir kodes yaptýrýyoruz muhalifler için… Pardon çok rahatýmýzý kaçýran bölücüler için… Bir de bu iþin yap devret modelini uygulayacaðýz. Kodese belirli sayýda kiþi girmez ise suçlu yaratýp dolduracaðýz. O damý olmuyor? Kelle baþýna dolmayanlarýn parasýný sizin gibi sesini çýkarmayan duygusallardan alacaðýz vergiciklerle.”
Konuþmayý Muhalefetin Baþý aldý:
“Sizleri kýnýyorum. Neden o ilk sýrada çýkýyor. Her gün televizyona çýkmasa olmaz. Bunun adý iþgalciliktir…”
Annesi televizyonu kumanda sayesinde kapattý ve konuþmaya baþladý:
“Senin ne iðliðini gördük? Muhalifken aðzýndan bal akýyordu. Ýktidara gelince zehir akýyor. Yine muhalifsin. Düzen böyle inþa edilmiþ. Çarkýn dönüþü hep sermayedaradýr. Bize atýlan kazýklarýn sayýsýný unuttum. Aðzýmý bozdunuz be sizin yapacaðýnýz iþe baþlarým…”
Annesi mutfak penceresine yaklaþýp, durmayan yaðmura bakýyordu:
“Yað be yað… Yoksulun kalbinden deðil, para babalarýnýn canýndan vur.”
Temmuz 2020
|
Sitemizde yayýnlanan yazýlar, yazarlarýný baðlar.
