|
habibtaskin
|
AYNI MEKÂNDA KALAS KIZILCIK COP
Göz gözü görmüyordu. Karanlıkta kalanlar birbirlerini tanıyorlardı. Uzun zamandan beri aynı yeri, kıpırdamadan öylece paylaşıyorlardı. Kavgaları olmadı. Kavga olmayınca küslükleri, kan davaları olmadı.
Korkuları olmadı. Aksine iki ayaklıların canlarını acıttılar. Yeri geldi yaşamlarını sonlandırdılar. Ödüllendirilmediler, aferin almadılar.
Ev, geçim, karın doyurma, işsiz kalma, elektrik, su içme, âşık olma derdi yoktu. Daha doğrusu hiçbir dertleri yoktu.
Takvim yapraklarını koparma, bugün günlerden ne? Hangi aydayız? Deme diye bir dertleri yoktu.
Karanlıkta kalanlar kendi aralarında konuşuyorlardı. Konuşulanları farklılıklarından dolayı hiç kimse duyamazdı.
Karanlık yerin kapısı aniden açıldı. İçeriye süzülen ışıkla birlikte davetsiz bir el girdi. İçlerinden birini kavrayıp alacakken, Bir öfkeli ses duyuldu:
“ Kalası al!”
Emir yüksek yerdendi. Gereği anında yapıldı. Karanlığa geri dönüldü.
Kızılcık olduğu yerden:
“ Kalasa iş düşmüş olmalı ki, hemen aldılar. Ne de olsa cüssesi yeter.”
Cop oflayarak puflayarak:
“ Bugün havamda değilim.”
Kızılcık kahkahayı koyuverdi:
“ Ah canım havanda olsan da, olmasan da, iki ayaklı gelip içimizden birini alıyor. Ara sıra üçümüzü alıyor. İtiraz hakkı hiçbirimizde yoktur.”
Cop:
“ Bugünde birisi haşlamalık olacak!”
Kızılcık:
“İşimiz bu.”
Cop:
“Bizler seçilmişleriz. Gözleri gibi bakıyorlar bize. Daha ne isteyebiliriz ki!”
Kızılcık daldı gitti. Bir ağlayabilse yağmur damlaları gibi iri iri akacaktı yeryüzüne. Fakat o bir iki ayaklı değildi. Birden konuşmaya başladı:
“ Bir zamanlar yeşilliğin içinde, güneş gökyüzünden ışınlarını üzerimize yağdırdığı bir günde, koca gövdenin bir dalıydım. Kuşlar üzerime konar şarkısını sunardı bizlere, Arılar bal yapmak için etrafımızda pervane gibi dönerlerdi, böceklerde yuvalarını kabuk aralarında yaparlardı. Rengârenk kelebekler konardı. İki ayaklı âşıklar gövdemizin altında öpüşürlerdi. Bir yandan elleri hareketlenirdi. Otlayanları görürdük, sıcaktan gölgelik olurduk. Yağmurda yarı şemsiye görevini görürdük.
Açık havada özgürdüm. Aynı zamanda ailemin dallarıyla, gövdesiyle mutluydum. Birbirimize destek oluyorduk. Birbirimizle konuşuyorduk, dertleşiyorduk.
Ah ulan ah… Bir gün beyaz renkte, dört tekerleği olan, kağnı arabasına benzemeyen, hareket halinde olan bir madde geldi. İçinden iki ayakları olan üç kişi indi. Tipleri bana biraz bozuk geldi. İçimde çatırdıları hissetmeye başladım. Panikledim. Gövdem bana:
“ Sakin ol!” dedi.
Diğer dallarda moral desteği verdi.
Etrafımızda görücüye çıkmışçasına bakınıyorlardı. Tüm gövdelere, dallara tedirginlik ateşi düşmüştü. Bir fenalık yapacakları belliydi.
İçlerinden ince, zayıf, uzun boylusu, ilk önce girdikleri yerde bulunan bir gövdenin dalına elini uzattı. Dalı aşağıya çekerek, diğer eliyle dalı kavradı. Dal yardım çığlığı atıyordu. Tüm gövdeler hareketlendi. Yapraklar hışırtı seslerini hızlandırdı. Dallar hafiften sallandı. Ne yazık ki, bizi duymadı zalimler.
Dalı bir oyana buyana evirdi çevirdi. Sonunda dalın çat diye sesiyle infazı gerçekleşmişti. Gövde acı acı bağırdı:
“ Yavrum yavruma kıymayın efendiler.” Dedi.
Gözyaşlarımız sessizden aktı. Toprağa karışmadı. Havaya buharlaşıp uçmadı.
Bir elinde bıçak ile üzerindeki yeşil yaprakları sıyırdı. Dalı berbere götürmüşçesine cıs çıplak etti.
Onunla işi bitmişti. Gövdelerin arasında dallara bakınarak iki ayaklı yaratık yürüyordu. Döndü dolaştı. Benim gövdemin dibinde durduğunda, neredeyse kuruyacaktım. İşlevsiz bir dal olup, yok olacaktım. Gövdem zangır zangır titriyordu. Dallar sallanırken, yeşilliklerde hareketleniyordu. Oysa deprem olmamıştı.
Gözüne beni kestirmişti. Çevik hareketiyle bir eliyle dalımdan tutup aşağıya doğru çekti. Sonra diğer elini harekete geçirdi. Kıskıvrak yakalanmıştım.
“Ah aaahhh! Yandım anam kurtarın beni” dedim. Gövdem ve dal kardeşlerim ayaklandılar. Üzerime titrediler, ne fayda! Yerimden çatııırr diye sökülmüştüm. Yaşam hakım bana sorulmadan iki ayaklı tarafından gasp edilmişti.
İşini bitiren iki ayaklı geldiği yöne doğru ağırdan yürürken bıçağıyla beni düzlüyordu.
Beyaz dört tekerleği olana biner binmez ikimizi siyah koltuğun üzerine gelişi güze attı. Bir yerlere gidiyorduk gitmesine ama nereye? Ayağa kalkamam ki, nerede olduğumu bileyim. Hadi kalktım bende göz mü var? Bir yerde yavaşlayıp durduk. Biri ikimizi eline alıp yürüdü. Beton yığını olan ve kapısı açık olan yerden içeriye girdik.
Asansör dedikleri yere binip yukarıya çıktık, durunca indik. Duvar dibinde gözleri bağlı iki ayaklılar vardı. Ayakta bekletiliyordular. Gözleri bağlı olanın önünde durduğumuzda, ilk önce beni eline aldı. Hafiften aşağıya yukarıya doğru salladı. Başını oynattı. Sonra hedefi olan gözleri bağlı olan iki ayaklıya döndü. Elini yukarıya kaldırdı. Sertçe adamın omuzuna beni vurdu. Ne olduğumu anlayamadım ama bir ses duydum:
“Aaaahhh!”
Arka arkaya iki ayaklının her yerine inip kalkıyordum. Başım dönmedi ama ben ne haldeyim diye kendime sorsam da! Sormamla kaldım. Sopayı yiyen iki ayaklı nedendir bilmem, inleyip duruyordu?
Sıra ilk koparılana keltoş olana geldi. İki ayaklı, ayakta gözleri bağlı olan iki ayaklıların ortasında durdu. Onu yukarıya kaldırmasıyla indirmesi bir oldu. Bağırtı sesi koridorda yankılanıyordu:
“Aaaahhh yandım anam!”
Vuran hiç oralı olmadı vurdukça vurdu. Sonunda yorulup vurmayı bıraktı. Soluklandığında nefes alıp vermesi değişmişti. Kendine gelince vurduğuna, topa vuruyormuşçasına götüne bir tekme attı.
Yürümeye başladığında, yanındakilere:
“ Kızılcık sopalarında iş var” dedi.
Adımız kızılcık sopası konulmuştu. Aynı yerden getirilen bizleri ayırdılar. Beni burada bıraktılar. O gündür bugündür iki ayaklılara cinsiyet ayrımı yapmadan inip kalkıyorum. Benim işimde bu oldu.”
Cop:
“ Vay benim çilekeş arkadaşım. Kaderine razı olmalısın. Senden daha kötü durumda olanları var.”
Kızılcık:
“ Ne kader haaa! İki ayaklıların ha bire üstüne çullanıyorum. Kendimi suçlu hissetmeye başladım.”
Cop:
“ İhanet mi ediyorsun? Etsen ne yazar? Sana sormuyorlar aslanım. Önüne gelen seni eline alıyor. Sonrada vur babam vur yaparken, davula tokmak vuruyormuşçasına oluyorsun. Kızılcık, sen boşuna mı yaşadın? Firar etsen edemezsin. Var olduğun sürece vurmanın tadını çıkar. Ben yaptığım işten büyük zevk duyuyorum. Hele tadıma bakanın bağırmasına…”
Kapı açıldı gökyüzünün aydınlığı yoktu. Sarı ampulün ışığı vuruyordu. Kalas sertçe içeriye atılınca ilk önce kızılcığa sonra copa çarparak durdu.
Kızılcık merakla:
“ Mesain bitti mi?”
“Bitti bitmesine ama iki ayaklı direndi. Falaka seansında bana mısın demedi. Sonra her iki kolunu tavandan sarkan iplere bağlayıp biraz yukarıya çektiklerinde biri beni eline aldı. Kafa kısmı hariç her yerine daldırdılar beni.”
Cop sırıtarak:
“Ah ben olacaktım. Kök söktürmesem namerdim. Sen yaşlanmışsın.”
Kalas kızarak:
“ Ağzını topla dünkü çocuk! Yoksa elimde kalırsın.”
Kızılcık araya girdiğinde:
“Bırakın dalaşmayı! Hatırlayanınız var mı? Ara sıra iki ayaklıya karşı üçümüzü alırlardı. Hepimizi bir tarafına indirip kaldırırlardı. Gözleri bağlı olan iki ayaklıya tekme atanda olurdu. Fazla dayanamayıp yere yığılırdı. Sanki beleş yeri bulmuşta yatıyordu. Kirasını vermediği için bunca sopa yemiş bir hali vardı.”
Kalas:
“ Yıllardır buradayım. Sizden önce önüme gelene çullandım. Sayısını unuttum. Benden önce gelenleri hep ıskartaya ayırdılar. Deforme mi ne olmuşlar? İki ayaklılar konuşurken duydum.
Karanlık yerde günlerimde geçti. Dışarıya çıkarıldığım zamanlar hep birine çullandırıldım. Bu durumda ben araç oluyordum. Kişi konuşursa yırtıyordu. Ya da az okşanıyordu.”
Cop konuşmaya daldı:
“ Eskiden iki ayaklının belinden aşağıya sarkıtılıp, o nereye giderse bende onunlaydım. Kalabalık yerlerde toplananlara çok saldırttılar beni. Galeyana geliyordum. Benden korkup önüme düşüp kaçanlar vardı. Benim tadıma o an bakanlar vardı.
Bir keresinde sahibimin elinden havaya uçup yere düşmüştüm. Sahibimde bir yere yığılmıştı. O gün mahşeri kalabalık yürüyordu. Bağırıp çağırıyorlardı. Coplular grubu, bağıran çağıranları izlerlerdi. Ara sıra başı:
“ Gazanız mübarek olsun. Hayda saldırak.” Diye bağırırdı.
Her yer curcunaya dönerdi. Oluk oluk kırmızı bir sıvı akardı. Yerde yuvarlananlar. Koşanlar, birinciliği elde etmek için adeta yarışır bir halleri vardı. Birbirini ezenlerde vardı.
Bakmayın beni böyle bir yere attıklarına! Asıl ben ödüllendirildim. Fazla mesai yapmış olmam göz önüne alınmış olmalı ki buraya bırakıldım. Bir tayin olarak görebiliriz.”
Kalas kızarak:
“Ne tayini? İşin bitmiş ki, açık alandan kapalıya terfi etmişsin.”
Cop:
“Hiçbir zaman beni çekemedin kalas. Ben daha buradayım! Kauçuktan derimi yapmışlar. Ya seni? Adın üstünde kalas. Bir gün sende dağılıp yok olacaksın.”
Kızılcık ses tonunu yükselterek:
“Niçin birbirinize giriyorsunuz? Hepimiz sonuçta karşımızdakine indirip bindiriliyoruz. Sonuçta karanlık yerde bekletiliyoruz.”
Sessizlik bir süreliğine devam eder ama Kalas dayanamaz:
“Hatırlıyor musunuz? Bir ara üçümüzü de almışlardı. İki ayaklı bir gence ha bire bizleri indirip bindiriyorlardı. İlk önceleri bağırdı. Sonra bizim gücümüze aldırış etmedi. Sustu. Vuranlar sinirleniyordu. Birisi:
“Konuş ulan sonun mezar olacak!”
İkincisi:
“ Konuşmasın bakalım ben ona kuşça nasıl şakımayı öğreteceğim görsün. Köpek gibi havlasa da iş işten geçecek…”
Kızılcık konuşmadan edemez:
“Gözleri bağlanmış olan yere yıkıldı. İndirip bindirenler dozajı fazla kaçırmışlardı. Yerdeki öylece kalakalmıştı. İçlerinden üçüncüsü:
“Durun lan ayarsızlar! Yerdekini mevta ettiniz.”
İkincisi ona kızarak:
“ Ne diyooonnn len! Sen ak kaşık mısın?”
Birincisi çok heyecanlanmıştı:
“ Bu leşi ne yapacağız?”
İşi yöneten:
“ Durun ben yukarıya bir haber vereyim! Kuralına uydururuz.”
Cop kasılarak:
“Masanın üzerine gelişi güzel bırakıldık. Pencere açılmıştı. Dışarıda yağmur boşalmışçasına yağıyordu. Şimşekte, erkekseniz karşıma çıkın dercesine havasını atıyordu.
İşi yöneten gelir gelmez emir yağdırdı:
“Sen sen ayaklarını tutun. Sen sen ellerinden tutun. Pencereye götürün biraz hava alsın.”
Pencere kenarında onu iyice yukarıya kaldırdılar. Ön kısmı boşlukta sarkıyordu. Arka kısmını boşluğa doğru iterek, iki ayaklı genç kayboldu. İşi yöneten emirleri yağdırdı:
“Sen hemen tutanağı hazırla! Elimizden kaçarak koşmaya başladı. Yakalamak için arkasından koşuyorduk. Bir baktık pencereyi açmış, canı temiz hava almak istemiş olmalı ki, kendisini boşluğa bıraktı dümbük.
Tüm çabalarımıza rağmen kurtaramadık. Diye yaz. Birazda başka havadan yaz. Anlarsın ya! Sen bu işi iyi bilenlerdensin.”
Kızılcık duraksayarak:
“ O gün hiç kimse bu odaya alınmadı.”
Kalas:
“ Birini haşlamadan önce konuşuyorlardı. Birisi:
“ Gazetelerde bunalıma düşen iki ayaklı genç yaşamına pencereden uçarak son verdi.” Dedi.
Diğeri:
“ Eh bu işler rutin işler önüne geleni götüren işler.”
Kahkahayı koyuverdiler. İşi yöneten:
“Bu kadar eğlence yeter. Başka eğlenecek iki ayaklı gelsin.”
O gün ilk geleni okşarlarken dikkatliydiler. Sonraları dozaj arttı gitti.
Cop konuşma faslına girer:
“ Sizler hiç dolaşmadınız! Buraya kök saldınız. Beni bir yere götürdüler. İlkönce gördüklerime bir anlam veremedim! İki ayaklılara zaten akıl erdirmek çok zor.
Gençlik ve spor bayramına hazırlık var sandım. Uzunca bir yer, yüksekliğini sormayın. İpler belirli aralıklarla vardı. Tavandan aşağıya sarkıtılmıştı. İplere bağlı iki ayaklılar sarkıtılmıştı. Gözleri bağlıydı. Kimileri en üstte süs olarak bekletiyorlardı. Üstte beğenmediklerinin ipini bırakarak yere doğru son sürat inerek beton zeminle buluşmasında güüümmm. Diye ses çıkıyordu. Sonra:
“Aaaaaahhhhh…” sesi.
Birde yarıya kadar olanları vardı. Ellerinde bulunan bize benzeyen aletlerle onlara vuruyorlardı. Ses karışımı birbirine girmişti.”
Kızılcık:
“ İki ayaklılar her gün burada aynı saatte işbaşı yaparak birilerini haşlar. Robota uygulanan program bunlara da uygulanmış olmalı ki, her gün aynı işlem hiç bıkmadan tekrarlanıyor.”
Kalas gülerek:
“ Elbette programlı çalışıyorlar. Birileri vuruyor, mevta ediyor, dayanamayan suçu üzerine alıyor. Kimisi horoz olmasa da az ötüyor. Bence bunlar birer makinadır. Öyle tezgâhlanmış olmalı…”
Cop:
“ Kendilerini üstün varlık olarak görüyorlar.”
Konuşma uzadıkça uzadı. Aniden kapı açıldı. Işık ile içeriye bir el sayesinde fırlatılan yepyeni bir Kalas atıldı. Oradakiler ilk önce bir anlam veremediler!
Bir el diğer kalası alınca Cop:
“ Sana demiştim! Miladın doldu. Anca gidersin. Senden iyi ısınmalık odun olur.”
Kalas elin arasında debeleniyordu ama nafile. Kapı kapandı. Kızılcık, Copa kızarak baktı. Cop ise yeni gelene:
“ Hoş geldin çömez.” Dedi.
Hüseyin Habip Taşkın
29.09.2018
|
Sitemizde yayınlanan yazılar, yazarlarını bağlar.
