|
hurkus
|
.jpg) Hariçten gazel okumak - Cem Seymen
Geçen haftaki yazım üzerine, çok sevdiğim bir ağabeyimden fırça yedim.
1977’de “solun sadece bir kesiminin çağrısıyla” yüzbinlerin Taksim’e akın ettiğini ve bugün bunun “yüzde birini bile” bulamayacaklarını yazdığım için, 1 Mayıs 2012’nin fotoğrafını da mail’ine ekleyerek, “uzaktan gazel okumak risklidir” diyor.
O satırları yazarken, aklımda, tam ortasında bulunduğum 1 Mayıs 2011’i düşünmüş, Kürt örgütlerini ve CHP gibilerini çıkardıktan sonra kalanları kastetmiştim.
Ama “yüzde bir” abartmalı olduğundan özür diliyor, düzeltiyorum:
“... yüzde onunu bile bulamazlar!”
Ben asıl “uzaktan gazel okumaya” takıldım.
Bana yönelik olarak olmasa da, başkaları da hariçten gazel okumaktan söz etti.
1970’leri ve 1980’in ilk yıllarını Türkiye’de geçirdikten sonra, ömrünün büyük kısmını yurtdışında geçiren ve hâlâ orada bulunan biri olarak bu lafları ister istemez üzerime alıyorum.
Ve hak veriyorum.
Ben sadece mekânsal olarak değil, düşünsel olarak da hariçten gazel okumaya alışığım.
İçine girmeye çok çalıştığım TKP dünyasına bir türlü giremedim mesela...
İlerici Liseliler Derneği’ne (İLD) üye olduğumun birinci haftasında devlet İLD’yi yasaklayarak yasal “dahiliyet”ime son verdi.
Berlin Duvarı’nı gördükten sonra, o kentin “Batı”sında yapılan bir “TKP sempatizanları toplantısı”nda, “bu duvar gerçekten gerekli mi” diye sorduğumdan olacak, o harekette her türlü işi yapmamda bir sakınca görülmedi ama “dâhil” de edilmedim.
Bunda, “Bulgaristan’da Türklere neden baskı yapılıyor” diye sormam da etkili olmuş olabilir tabii.
Buna rağmen ben kendimi hep o kesime “dâhil” hissettim.
Uzun yıllardır, sadece mekânsal olarak da olsa, “mahalleyi” terk etmiş olmama rağmen, bugün de kendimi siyasi bakımdan darmadağın olmuş o kesime dâhil hissediyorum.
Hem bunu, hem de son günlerde “yangın”a dönüşen 1 Mayıs 1977 tartışmasını gözönüne alarak ve “insanın özeleştiriye önce kendinden başlaması gerektiğini” de kabul ederek, son tartışmada en sert tepkiyi veren o “TKP çevresi”ne seslenmek istiyorum.
Ya “20 bin silahlı İGD’li” lafı gibi saçmalıklara takılarak, teknik itirazlar yapıyorlar, ya da TKP’nin kitlesini her zaman şiddetten uzak tutmaya özen gösterdiğini vurguluyorlar.
Bu sonuncusu ne kadar doğru?
Maoculara yönelik tavrı bir yana bırakalım.
İnanç Seçiç ismini kaçınız hatırlıyor?
29 Ağustos 1980 günü İzmir’de vurulmuştu.
Galiba 19 yaşındaydı.
Kendisini hiç tanımadım ama İGD ya da İKD üyesi olduğunu, TKP’den kopan İşçinin Sesi grubuna dâhil olduğunu biliyorum.
Şahsen tanıdığım İzmirli bazı İGD’lilerin bu olayın verdiği vicdan azabını, bugün de aynı ağırlıkta yaşadığını biliyorum.
TKP, tarihinde bu tür “cezalandırma”lara çok az başvurdu.
Ama bunun özeleştirisini yapıp, Türkiye halkından özür dileyen de olmadı.
İnanç Seçiç neden öldürüldü, onun öldürülmesi gibi insanlık dışı kararları alanlar nasıl o harekette barınabildi, o tetiği çekene –ki büyük olasılıkla o da gencecik bir insandı– kimler silah verdi?
Bu sadece bir örnek ama başkaları da var.
Bunu “ihbar” diyerek geçiştirmesin kimse.
Çünkü en başta o gencecik kadının ailesine karşı bir sorumluluk olmalı.
“Mahalleye çekidüzen vermek”, sadece Stalinizm’i SSCB veya Demokratik Almanya örnekleri üzerinden eleştirmek olamaz.
Hemen ekleyeyim, Yıldıray Oğur bence de ağır hatalar yaptı.
Ahmet Altan, Türkiye’de yaşanan demokratikleşme sürecine sosyalistlerin hiçbir katkıda bulunmadığını yazarken, bugün yaşanan değişimin en başında, bu gazetenin –maalesef– eski yazarlarından Nabi Yağcı ve arkadaşlarının “biz komünistler yasal çalışmak için Türkiye’ye dönüyoruz” diye ilan ederek dönmesinin yattığını unuttu.
Yine de, “kendini solda kabul eden Taraf yazarları” laflarıyla Murat Belge, Roni Margulies gibi bana da laf sokuşturanlara tek yanıtım var:
Sizin derdiniz sosyalist solu korumak ve geliştirmek değil, başından beri düşman olduğunuz Taraf’a saldırmak.
Bu durumda ben, Taraf’ta yazıp, “hariçten gazel okumaya” devam etmeyi yeğliyorum.
tarafalmanya@email.de
Taraf
14.05.2012
|
Sitemizde yayınlanan yazılar, yazarlarını bağlar.
