|
Attila Bozoğlu
|
SEVGİLİYE GURBETTEN
Ankara’da güneş doğuyordur şimdi.
Fütursuz, arsız, telaşsız.
Bir eylül sonu gerdiğim perdemizin, açık kalmış bir köşesinden,
uzatmıştır başını içeri.
Ve sen yatağımızda, sere serpe, bir ucu açılmış yorganının, bir bacağın dışarıda.
Bilirim deli yatarsın.
Hele bensiz, yoksa üstünü örtecek kimse, tostoparlak olmuşsundur, serin Ankara sabahında.
Saçların dağınık, burnun hafifçe kalkık ve bir çil deryası kaplamıştır yastığını.
Dayamışsındır yanağını, yatağının kıtıklaşmış bir ucuna, sanki benmişçesine.
Ört üstünü.
Sıkıca ama.
Görmesin güneş bacaklarını.
Kapat göğsünü iyice.
Dokunmasın onlara benim dokunduğum gibi.
Topla çillerini yastıktan, aramasınlar beni boşuna.
Dertliyim.
Yalnızım, sensizim, gurbetteyim.
|
Sitemizde yayınlanan yazılar, yazarlarını bağlar.
