|
hurkus
|
 Tintin - Pakize Suda
EVİN büyümeyen çocuğu...
Düğme burunlu, kömür gözlü minik "kız"...
Beyaz yün yumak...
Herkese âşık... Eve gelen misafire, bakkalın çırağına, tamirciye... Bir motorlara düşman.
Dün sabah aniden öldü.
Koşup oynarken, arka ayakları üzerinde dikilip maskaralık yaparken, sırtüstü yatıp "Beni sevin" derken... Bir anda kalbi durdu.
Ne kadar üzgün olduğumu aynı acıyı yaşayanlar tahmin edebilir ancak.
10 yaşındaydı. 8 yıl önce Kadıköy Meydanı'nda terk edilmiş olarak bulmuştuk. Öpe koklaya unutturmaya çalıştık "hayırsız" ailesini. Unutmuş görünüyordu ama kimbilir...
Evin neşesiydi. Her birimizin ayrı ayrı sevgilisi... Kapıda karşılamadığı tek gün olmadı 8 yıl boyunca. Pencereden uğurlamadığı...
Bütün gün peşimdeydi. Gazete okurken dibimde, makyaj yaparken seyirde,
yemek pişirirken beklemede...
Çok üzgünüm, bildiğiniz gibi değil.
Bunu söylemekten utanmıyorum. Kimileri şımarıklık sayıyor ya insandan başka canlıyı sevmeyi... Hani hayvan seveni insan sevmez diye bellemişler ya durum tam tersineyken...
Benim sevgim "sayılı" değil. Gözyaşım da. İnsana da yeter kediye, köpeğe, kuşa da.
Evimden bir "nefes" eksildi. Bunu bilirim ben, buna yanarım.
"Gitmek" nedir bilmeyen dostum bir gitti pir gitti. Benden hayır yok bugün, yarın, kimbilir daha kaç gün...
"Perde kapanmaz", "Köşe boş kalmaz" diyenlerden değilim... İnsanız, robot değil! Perdeler kapanabilir, köşeler boş kalabilir; hayati önem taşımıyor hiçbiri.
Ha, dikkati başka yöne vererek acıyı hafifletmek de bir yol. Belki de doğru yol. Yapabildikten sonra...
Habertürk
11.10.2010
|
Sitemizde yayınlanan yazılar, yazarlarını bağlar.
