BİRİ İÇİMİZDEKİ ÖFKEYE DUR DESİN!!!!

Dün telefonuma gelen mesajın öncesine kadar hiçbirşeyden haberim yoktu. '' DTP kapandı , kahrolsun PKK!! '' diye bir mesaj; devamını benzerleri takip etti. Sms i fazla gelmiş birtakım telefon delilerinin uydurmuş olabileceği asparagas bir haberdir diye düşündüm. Daha sonra olayı daha yakından takip edebilmek için, diğer yaşıtlarım gibi benim de edindiğim Facebook hesabıma giriş yaptım. ''Neden haber siteleri varken sosyal paylaşım sitesine giriş yaptın?'' diye soracaksınız ; mesajdaki tepkilerin aynısını ''anlık ileti'' denen düşünce baloncuklarında görebilmek için. Sonuç aynıydı.

Kişi listemdeki arkadaşların '' DTP kapatıldı Oleyy !!!'', ''Artık halkı kışkırtamayacaklar'' , '' Yaşasın kurtulduk'' gibisinden yazdıkları, aslında ne kadar bilinçsizce sevindiklerinin basit bir göstergesi. Acaba diyorum, bir partinin kapanmasına bu kadar sevinenler; sabah kalktıklarında gazetelere, internete ya da haber programlarına iyice bir baktılar mı ? Hoş, baksalar bile durum yine değişmezdi, çünkü içimizde o kadar çok kin, düşmanlık ve nefret birikmiş ki, tepkiler yine düne, öbür güne, seneler öncesine ve hatta yüreğe ilk ateş düştüğü zamana geri dönerdi, dönmüştür de. Bugün haberleri okumayan arkadaşlar için burada tekrar bir hatırlatma yapmak istiyorum: Hakkari'de sizin kapatılmasına sevindiğiniz parti adına eylem yapıldı bugün. Ve terörizm yandaşlı bazı cahil vatandaşlarımız tarafından emniyet müdürü linç edilmek istendi!!

Şimdi aklınca onları korumaya mı çalışıyorsun diyorsunuz, hayır. Sadece sizin dünkü sevincinizle, o insanların bugünkü eylemleri arasında hiçbir fark olmadığını anlatmaya çalışıyorum. O insanlarla aramızda öyle bir duvar örülmüş ki senelerdir, o öyle bir duvar ki; onlar barış türküleri söyleyip , bu kör dövüşüne el ele son vermek istiyor, biz duvardan ayrımcılık, terörist yaklaşım sloganlarını duyuyor ve görüyoruz. Biz oturup konuşmak istiyoruz, yahu bu adamlar yıllardır neden kan dökmüş, neden bu kadar silaha ve savaşa yönelik adımlar atmak istemiş öğrenmek istiyoruz; o ''duvar'' öyle bir duvar ki, ''ırkçı, vurdumduymaz, kendi yarınını düşünen ve canı yanmadıkça olan biteni boşveren'' olarak gösteriyor bizi, karşılıklı empati bile yapamıyoruz. Açılımlar, baskılar, ortak çözüm yolu önerileri bahane!!

Bir partinin kendini feshetmesi şehit olan kardeşlerimizi geri getirebilir mi? Yüreği yanmış anaların gözyaşını dindirebilir mi? Ya da ülkenin karanlık bir çıkmaza sürüklendiği şu günlerde gündeme ışık tutabilir mi? Hayır. Aksine sine-i millete çekilerek görünmez ellerin mesaiye başlamasına, bundan yaklaşık 30-40 yıl önceki ülkeyi darbeye götüren ayaklanmaların başlamasına, en önemlisi tarihin tarihin tekerrür etmesine yol açabilir.

Yazıma burada bir İzmirli olarak, yıllarca farklı medeniyetlerle iç içe, barış içinde yaşamış bir kentten, asırlarca farklı medeniyetlere gururla ev sahipliği Anadolu'daki kardeşlerime ve ve hemşehrilerime ithafen şu dizelerle son vermek istiyorum:

Bilinmeyene uzanan bir yol var
Yürümek isterken çürüyen ayakların
Ot bitirmeyen
Kanlı izlerinde.

Şüphe yok ki
Düşünmenin cesareti
İnadın hükmü varoldukça
Gerçek bulunacak elbette.

Ucu görünmez
Başı bilinmez topraklarda
Üstünde yaşayanı
Altında yatanı aynı sevgiye sahip iken

Bu yol nereye gider?

Saygılarımla.